江城如画里,山晓望晴空。两水夹明镜,双桥落彩虹。
人烟寒橘柚,秋色老梧桐。谁念北楼上,临风怀谢公。
闲中有富贵,迥与俗尘殊。
水净齐纨展,花繁蜀锦纡。
竹风寒扣玉,荷雨急跳珠。
可笑公孙衍,酣歌夸丈夫。
百里初分上谷城,傍临易水接燕京。地偏侠客风犹在,天近郎官宿转明。
北阙青云悬舄影,西山白雪入琴声。看君三异寻常事,何限当年卓鲁情。
匕首腰间鸣,萧萧北风起。平生壮士心,可以照寒水。
号令风行遍九州,六军何事此淹留。深情祗拟乾坤久,绝宠宁知咫尺休。
剑閤西行山寂寂,渭河东去水悠悠。路边三尺妖姬土,长带千秋万古羞。
西江水。道是西风人泪。无情却解送行人,月明千里。从今日日倚高楼,伤心烟树如荠。会君难,别君易。草草不如人意。十年著破绣衣茸,种成桃李。问君可是厌承明,东方鼓吹千骑。对梅花、更消一醉。有明年、调鼎风味。老病自怜憔悴。过吾庐、定有幽人相问,岁晚渊明归来未。
雨欠农忧燥,风多客苦埃。
犹寒莺未出,将社燕还来。
桃放红凝脸,梅飘粉褪腮。
春山如旧识,一笑病颜开。
白露生庭芜,明月照栖乌。
栖乌啼不已,闺人中夜起。
起视西北方,翩翩雁志翔。
幽燕戍未返,云胡不凄伤。
诳人吐尽胸中墨,不料反为人所得。
祸变之来非所虑,仅与诗人供一筹。
韩非竟以说难死,杨恽诗成汙刀机。
子云嗜学甘寂寞,晚年奇字终投阁。
撑肠文字五千卷,不救颜回忍饥面。
三年博士冗不治,半生铅椠宁非痴。
老兵两眼不识书,饱食高眠我不如。
箯舆选胜暑风轻,渺渺西岑得化城。
应供佛元无往相,教忠皇为锡嘉名。
竹窗栉发晨光薄,松径褰裳午荫清。
安得一单长寄此,跏趺静看篆香萦。