沛公家业本无能,休责渠曹不治生。
看取帝王他日事,方知俗眼未分明。
武皇重征伐,战士轻生死。朝争刃上功,暮作泉下鬼。
悲风吊枯骨,明月照荒垒。千载留长声,呜咽城南水。
田叔归来窦后伤,萧条梁苑下微霜。一时宾客多枚马,不遣雄文悟孝王。
龙沙近接古檀州,多少从军倚戍楼。
寒夜不堪愁绝处,西山片月挂城头。
过了烧灯望燕归,春寒划地勒芳期。
杏花深巷无人卖,细雨空帘尽日垂。
王风日以降,瞻乌于谁屋?秦售十二城,赵夸如此璧。
宿昔相如子,风云气绝伦。
忽承赵王命,携璧西入秦。
强秦尚诈术,弄璧城不入。
公子怒见欺,裂眦睨柱立。
全璧归赵廷,位列廉颇左。
计谋日云拙,几作渑池虏。
壮士岂若此,公子非真勇。
暴虎复凭河,事有轻且重。
两国急啮噬,璧乃秦兵饵。
天地相颠倒,血成沧海水。
强弱自有分,竟入秦王府。
邯郸白骨寒,鬼哭千万古。
当日先生药已成,便将金井等闲轻。
迨今遗迹峰峦上,时有青烟灶下生。
天下有诛赏,固非君所私。
太宗泣君集,意恐劳臣疑。
至公一以废,智术相维持。
哀哉功名士,汲汲尚趋时。
阳和微弱阴气竭。海冻不流绵絮折。呼吸不通寒冽冽。
红颜岁岁老金微,砂碛年年卧铁衣。
白草城中春不入,黄花戍上雁长飞。
孤城夕对戍楼闲,回合青冥万仞山。
明镜不须生白发,风沙自解老红颜。