西风只识黄花面,不识登临吊古心。空打孟嘉乌帽落,挂人唇齿到如今。
归来归来,饮酒饮酒。东风吹绿门前柳,春光媚人我何有。
梦中境,醉中身,百年自作羲皇人。
经年何事远庭闱,走马弹冠意总非。白发自难千里别,青山岂为一身归。
罗浮萑下迎仙舫,锦石花疏间綵衣。我亦思家去未得,因君魂傍故园扉。
云树萧然丈石居,清罍遥夜荐霜蔬。佳言屡似飞香屑,往事真如绎故书。
窗外影閒双睡鹤,灯前手冷一编鱼。寒花瘦竹差相得,白首承明梦亦疏。
去年登高郪县北,今日重在涪江滨。苦遭白发不相放,
羞见黄花无数新。世乱郁郁久为客,路难悠悠常傍人。
酒阑却忆十年事,肠断骊山清路尘。
高台面苍陂,六月风日冷。蒹葭离披去,天水相与永。
怀新目似击,接要心已领。仿像识鲛人,空蒙辨鱼艇。
错磨终南翠,颠倒白阁影。崷崒增光辉,乘陵惜俄顷。
劳生愧严郑,外物慕张邴。世复轻骅骝,吾甘杂蛙黾。
知归俗可忽,取适事莫并。身退岂待官,老来苦便静。
况资菱芡足,庶结茅茨迥。从此具扁舟,弥年逐清景。
九日清尊强挽秋,满庭风雨复谁游。俗人言下无三语,此老胸中有九流。
白发不妨欺短帽,黄花应解笑痴愁。客情老去何曾好,双鲤书来几日收。
岘石巉嵾孤根深,下盘厚土云气阴。中有千万窍突如,风来遇之如笙琴。
昨当醉狂推撼此,天地忽然为之动,山鸣鬼哭百兽吟。
我时便欲驱使六丁移之去,家遥屋卑无顿处。于乎一石且无顿处,徘徊归来日沉树。
本是阳春第一花,皎如冰雪净无瑕。自缘不与东风竞,故向寒冬作岁华。
扈从巡边愧不才,玉堂临别屡浮杯。行装更比人人重,为得明珠六斛来。