乞得危身百尺竿,冥心晦息掩柴关。
自寻别墅开荒径,忽见高轩厌辔环。
海宇泬寥黄鹄举,风涛浩荡白鸥閒。
剑花落尽长堤圮,叹息英雄隐此山。
有客传吟藁,知渠来自闽。
四书犹在鲁,六籍不忧秦。
太史经邹峄,离骚感楚臣。
谁知梦奠日,曾忆后庚申。
长相思。
久离别。
征夫去远芳音灭。
湘水深。
陇头咽。
红罗斗帐里。
绿绮清弦绝。
逶迤百尺楼。
愁思三秋结。
已道还江县,犹然滞海门。
别来新鬼哭,书至故人存。
万死悬兵力,孤忠藉主恩。
岂无排难意,畏路不堪论。
劣不成行字半斜,低头空自笑涂鸦。拈毫羞被旁人见,故向晴窗下碧纱。
扁舟醉遍秣陵酒,华发归来犹梦思。春水绿波江总宅,夕阳红树小姑祠。
六朝往事吟诗遍,万里长江入画奇。最好白门烟柳色,请从东绢发枯枝。
警盗何烦鼓夜挝,丽谯清昼卷高牙。春回和气一千里,雪与丰年十万家。
逋赋稍宽新得帖,军书不至早休衙。新年载酒须行乐,次第东风绕郡花。
日日来看江上山,居人笑说使君顽。使君无事且乐此,尚恨尔来腰脚孱。
东华旅食逾十载,缁尘滚滚人如海。乡梦迷离意常醒,扪胸丘壑依然在。
此邦水与山俱清,我未来时熟其名。故交四方不可合,江云岭月知我情。
细雨当楼一榻深,楼前草色净沉沉。閒中倍念劳生事,冷处偏宜老衲心。
古殿且看千眼佛,高山休抚伯牙琴。莫疑当暑馀寒意,炎热须教雪满襟。
淮南昔繁丽,富庶天下称。管弦十万户,夜夜闻喧腾。
不徒竹西寺,歌吹相豪矜。一朝烽火急,廛市为沟塍。
风月无欢场,睥睨皆射堋。荒荒野月白,照地如寒冰。
自从画江守,岁岁输金缯。萧条闾井间,水旱又频仍。
我来经故里,日暮此一登。隋唐倏己往,遗迹几废兴。
江山极苍莽,望之涕沾膺。