带郭浮图佳气绕,笔峰雄峙镇城壕。九层突兀齐云耸,四面玲珑与日高。
西北有无山掩映,东南隐现水周遭。书楼密迩文星照,会见英贤负气豪。
生平只说聱头禅,撞著聱头如铁壁。
脱却罗笼截脚跟,大地撮来墨漆黑。
晚年转复没刀刀,奋金刚杵碎窠窟。
他时要识圆悟面,一为渠侬併拈出。
飞鸟遗迹,蝉蜕亡壳。腾蛇弃鳞,神龙丧角。至人能变,达士拔俗。
乘云无辔,骋风无足。垂露成帏,张霄成幄。沆瀣当餐,九阳代烛。
恒星艳珠,朝霞润玉。六合之内,恣心所欲。人事可遗,何为局促。
傅君隘流俗,举步追古人。古人去已远,斯道为荆榛。
出门抱高志,区区向谁陈?十年江海上,漂泊但一身。
念我德不孤,邂逅遂见亲。相知宁苦晚,不觉逾三春。
精微共探讨,议论发清新。谊合然诺重,途穷忧思频。
如何语离别,使我意酸辛。酸辛不在别,欲留我何贫。
闽水东赴海,楚山西入秦。春波正浩荡,谁能知其津?
学诗如学禅,所贵在观妙。
肺肝剧雕镂,乃自凿其窍。
冥心游象外,何物可供眺。
空山散云雾,仰避日初照。
旷观宇宙间,璀璨同晖曜。
但以此理参,而自诗料理。
持以问观空,无言但一笑。
落日横江老白蘋,同乡停问一相亲。未嫌李尉翻新曲,偏喜何戡是旧人。
玉管漫吹秋月白,红牙曾按绮筵新。坐中恐有伤心客,莫唱伊凉《水调》频。
潭黑蛟龙宅,山青虎豹林。隐忧何日了,淹泊见冬深。
薄雪恨还积,疏梅冷不禁。平生一樽酒,衰病废孤斟。
夹篱桃李趁溪斜,浅浅清流映落花。
欲问武陵源上路,度云穿石认胡麻。
缅惟汉宣帝,初谓皇曾孙。虽在襁褓中,亦遭巫蛊冤。至哉丙廷尉,感激义弥敦。驰逐莲勺道,出入诸陵门。一朝风云会,竟登天位尊。握符升宝历,负扆御华轩。赫奕文物备,葳蕤休瑞繁。卒为中兴主,垂名于后昆。雄图奄已谢,馀址空复存。昔为乐游苑,今为狐兔园。朝见牧竖集,夕闻栖鸟喧。萧条灞亭岸,寂寞杜陵原。幂zx野烟起,苍茫岚气昏。二曜屡回薄,四时更凉温。天道尚如此,人理安可论。
乘月步流河,茅檐两岸多。归人犹待渡,栖鸟尚争柯。
尘舆市喧息,风移帆影过。洞箫谁按曲,音韵若清和。