欲入卢家白玉堂,新春催破舞衣裳。蝶衔红蕊蜂衔粉,共助青楼一日忙。
欲为平生一散愁,洞庭湖上岳阳楼。
可怜万里堪乘兴,枉是蛟龙解覆舟。
西北朝天路,登临思上才。城闲烟草遍,村暗雨云回。
人岂无端别,猿应有意哀。征南予更远,吟断望乡台。
新人桥上著春衫,旧主江边侧帽檐。
愿得化为红绶带,许教双凤一时衔。
碧瓦衔珠树,红轮结绮寮。无双汉殿鬓,第一楚宫腰。
雾唾香难尽,珠啼冷易销。歌从雍门学,酒是蜀城烧。
柳暗将翻巷,荷欹正抱桥。钿辕开道入,金管隔邻调。
梦到飞魂急,书成即席遥。河流冲柱转,海沫近槎飘。
吴市蠀蛦甲,巴賨翡翠翘。他时未知意,重叠赠娇饶。
池上与桥边,难忘复可怜。
帘开最明夜,簟(diàn)卷已凉天。
流处水花急,吐时云叶鲜。
姮娥无粉黛(dài),只是逞婵(chán)娟。
桥边的池水里的月亮,真是难忘惹人恋爱。
帘子在明亮的夜晚打开,竹帘卷起时已经是很凉的天气了。
月光流转处水花湍急,婵辉倾吐出来使得云朵也有了光彩。
月中的女神不施粉黛,她的美貌全靠这月光了。
簟:竹帘。
云叶:云朵。
姮娥:神话中的月中女神。婵娟:月亮。
地暖无秋色,江晴有暮晖(huī)。
空馀蝉(chán)嘒(huì)嘒,犹向客依依。
村小犬相护,沙平僧独归。
欲成西北望,又见鹧(zhè)鸪(gū)飞。
南方泥土中的温暖,使大地之上看不到丝毫北方秋日里肃杀萧瑟的景象。在这个晴朗的黄昏,冉冉西下的斜阳正将残留的余晖洒落在江上。
在这幽寂的日暮时分,我只听到秋蝉微弱而清脆的鸣叫声。这秋蝉犹如向我这个异乡人吟唱着生命即将离去的挽歌,倾诉着对大地的依恋,同时又似乎在向我寻求着最后的怜惜与呵护。
走进小小的村落,狗儿相互护卫着主人的家园,不让陌生人靠近。这时,一位僧侣走在江边平整的沙地上,独自归向自己的寺院。
我抬头向着西北望去,我多么想见到我来时的地方——长安。可是,又一次见到的只是从树丛中飞起来的鹧鸪。
路:全唐诗校:“一作道。”
嘒嘒:蝉鸣声。
万树鸣蝉隔岸虹,乐游原上有西风。
羲(xī)和自趁虞(yú)泉宿,不放斜阳更向东。
万树上都有蝉在鸣叫,惊吓了河对面的虹彩,在乐游原里有阵阵的西风。
羲和驾着太阳车,一直到黄昏时分才停下来休息,不肯让这夕阳结束,不肯让太阳掉头向东。
隔岸:河的对岸。
羲和:古代神话中驾驭太阳车的神。虞泉:亦作“虞渊”,传说为日没处。
春梦乱不记,春原登已重。
青门弄烟柳,紫阁舞云松。
拂(fú)砚(yàn)轻冰散,开尊绿酎(zhòu)浓。
无悰(cóng)托诗遣(qiǎn),吟罢更无悰。
春天的梦因为脑子混乱记不得了,登上原野的时候发现春天已经很深了。
在青门里揉捏柳枝,在紫阁中看松树耸入云中。
轻轻擦拭砚台使上面的薄冰,再将新酿的醇酒倒入杯中。
心里的无味只有寄托于诗中,可是吟诗之后内心又归于无味了。
春梦:春天的梦。春原:春天的原野。
青门:泛指归隐之处。烟柳:烟雾笼罩的柳林,也泛指柳树。紫阁:指仙人或隐士的住所。云松:白云和松树,古时多为隐居者视为伴侣。
开尊:即“开樽”,举杯饮酒。绿酎:新酿的醇酒。
悰:心情,思绪。
皓月流春城,华露积芳草。坐念绮窗空,翻伤清景好。
清景终若斯,伤多人自老。