高为巅峰下为壑,群木惨惨风欲作。浮红动翠何许似,别崦残云明佛阁。
眼中疑此洛南山,咫尺便到龙门湾。暗潮已落州渚出,新月未上渔樵还。
商侯胸有群玉府,借酒时时一轩露。延春阁下墨淋漓,馀情亦及沧洲趣。
好山好水如高人,岂直貌敬将心亲。平生几梦奉先寺,不知猿鸟犹相嗔。
君不见饮酒吟诗狂太白,曾是匡山读书客。泥涂失脚走憧憧,岁晚看云情脉脉。
生今益壮业益修,未可造次思岩幽。披图渍墨歌远游,我无桓玄寒具油。
石榴双叶忆同寻。卜郎心。向谁深。长恁娇痴,尤殢怎生禁。内样双眉新画得,还印了,在罗襟。
相思幽怨付鸣琴。望来音。久沈沈。若论当初,谁信有如今。瘦尽标容羞见也,明镜子,任尘侵。
事在可疑,有司难之。次子论列于朝,特封寿光县太君。诰词有蕴仁积善之褒,因采纶言以名所居之堂曰“积善”,日与亲旧歌酒为寿于其间,命族孙端礼作庆寿光曲,以纪一时之美。其词曰:
丹扆疏恩,庆闱受命,圣朝广孝非常。大邑高封,名兼寿考辉光。闾巷相传盛事,焕丝五色成章。崇新栋,天语荣夸,共瞻积善华堂。
灵龟荐祉,紫鸾称寿,千钟泛酒,百和焚香。况有新教歌舞,妙选丝篁。余庆从今沓至,看儿孙、朱紫成行。闻说道,贤德阴功,姓名仍在仙乡。
幽香闲艳露华浓。晚妆慵。略匀红。春困厌厌,常爱鬓云松。早是自来莲步小,新样子,为谁弓。
画堂西下小栏东。醉醒中。苦匆匆。卷上珠帘,依旧半床空。香灺满炉人未寝,花弄月,竹摇风。
陇山高共鸟行齐,瞰险盘空甚蹑梯。云势崩腾时向背,水声呜咽若东西。风兼雨气吹人面,石带冰棱碍马蹄。此去秦川无别路,隔崖穷谷却难迷。
雨冷絺衣初觉单,清秋寓直玉堂寒。
蒙蒙宿雾昏鳷鹊,猎猎光风转蕙兰。
藓积书筠尘不落,云生砚水墨无乾。
十年曾向伊川卧,长忆閒中梦寐安。
谢家绿玉屏,不琢龟甲形。方若陟釐纸,粉缥带苔青。
秀洁庚庚绝文理,十二巫峰横隐起。芙蓉照影立亭亭,远落巴江一江水。
素湍汹涌翻绿涛,长风吹云白月高。三峡涛声满人耳,个中独欠孤猿号。
胡僧谩有金壶汁,洒向素缣图不得。女娲鍊石作五彩,点染料应无此色。
此石产景由天工,略假石人磨削功。石色欲尽玉色起,汎沉天碧涵清空。
君不闻大食贡石莹如玉,中有奇松四时绿。六月凉风卷翠涛,瑟瑟秋声战空屋。
又不闻杨家古屏刻水精,中有为云之美人。海绡衣裳为烟雾,姓名自语非真真。
二物化去固已久,价重隋珠难再有。君家玉屏独在世,勿落忍人豪夺手。
我闻故人杨铁仙,束带拜之如米颠。起来发狂捉铁笔,醉墨写入青瑶镌。
何日乘舟上鱼复,唤取巴童唱巴曲。更借丹丘粉墨屏,对案巫山真面目。
一星残烛照离堂,失计游心归渺茫。不自寻思无道路,为谁辛苦竞时光。九衢春色休回首,半夜溪声正梦乡。却羡去年买山侣,月斜渔艇倚潇湘。
一点灯残鲁酒醒,已携孤剑事离程。
愁看飞雪闻鸡唱,独向长空背雁行。
白草近关微有路,浊河连底冻无声。
此中来往本迢递,况是驱羸客塞城。
灯光微弱,近乎熄灭,酒醒了,自己背着孤剑准备离开。
惆怅的看着漫天飞舞的白雪,听着农家里的鸡鸣,独自一人朝着与返乡的大雁相反的方向前行。
晨霜犹在,草呈白色,光线尚暗,道路还看不分明;时间较早,气温低,浑浊的河流也因天寒而早已被冻住了,没有声响。
这其中来往的人群本来连绵不绝,何况是驱赶了年老之人,客人堵塞城中。
首夏犹清和。
芳草亦未歇。
水宿淹晨暮。
阴霞屡兴没。
周览倦瀛壖。
况乃陵穷发。
川后时安流。
天吴静不发。
扬帆采石华。
挂席拾海月。
溟涨无端倪。
虚舟有超越。
仲连轻齐组。
子牟眷魏阙。
矜名道不足。
适己物可忽。
请附任公言。
终然谢天伐。