河朔多奇士,栾城有令孙。策名游宦海,衍庆出儒门。
两府推曹掾,群公听讨论。天池鹏远击,云路鹤高鶱。
腾达初云迈,驰驱岂惮烦。河汾一白简,江浙两华轩。
吏牍机权密,官联体统尊。流亡藉安集,诖误得平反。
材器楩楠耸,胸襟云梦吞。北藩曾入幕,南国复攀辕。
夙望存台阁,声能著塞垣。芸编严子训,芝检答亲恩。
显达逢昭代,荒凉忆故园。脩程车骋辙,厚福水流源。
政抚青霄立,俄瞻素旆翻。佳城俨新市,搔首赋招魂。
烛龙吹冷玄冥唾,鸡子庖从沙□过。羲和呵手驭日车,噤㾕阳乌三足堕。
骊山温泉彻底冰,白地裂文如旱塍。穷阴冻合黄钟琯,缇室葭灰不得升。
射麋将军守毡屋,霜结虬须悬䍡
绝响朝阳瑞世鸣,喧啾百鸟谩关情。却凭千古丝桐在,传得岐山一样声。
方州一士耻孤陋,老大挐舟辞楚乡。万里周流踪迹远,半生著述鬓毛苍。
侯门久客公车荐,驿路荣归祖席张。到日里闾争馈贺,儒冠稽古动辉光。
缭垣齐拱禁门高,别院斜连御水遥。芳草有情生广掖,垂杨无力倚危桥。
承宣白面风标俊,入内华裾意气骄。么么词臣不通籍,却疑宫阙在璇霄。
月明如白日。遮径花阴密密。未见黄云衬袜来,空伴花阴立。疑是碧瑶台,不放彩鸾飞出。隐隐隔花清漏急。一巾红露剩攥黯黯覆庭芜。十二阑干空见月,谁教凉影伴人孤。素被带香铺。情荏苒,金屋又笙竽。天际有云难载鹤,墙东无树可啼乌。春梦绕西湖。
岚雾濛濛晓未收,青红窗户失飞楼。雨添芳草侵官道,水涨浮萍入御舟。
苏小只传身后曲,江淹曾赋别时愁。杏花风急清明近,已觉新寒似麦秋。
为怕缁尘染素衣,冻痕封蕊放春迟。
月来忽送阑干影,春到不分南北枝。
啼梦翠禽依树宿,断魂玉笛隔花吹。
任他万片随风去,须有青青呀底时。
梦想幽芳无处寻,相逢依旧岁寒心。
要看叶底玲珑玉,休折枝头蓓蕾金。
清晓风霜和艳冷,黄昏庭院觉香深。
扬州一树春多少,殢得何郎瘦不禁。
凿山疏水出长江,王气如何可厌禳。
后五百年依旧在,空教晋帝笑秦皇。
浓云忽雨散秋声,屋壁斜捎沟浍盈。
一阵西南风截断,月华且让夕阳明。