九衢飘雪乱人行,独坐开堂烟霰生。曲槛回廊轻驻景,袅云停日重含情。
风前花絮疑三月,天外楼台望五城。出塞燕歌翻自苦,入筵春曲向谁成。
古申城边秋风落,北风惨惨夜复作。玄冬烟雾卷寒沙,白昼雷霆出阴壑。
寒沙阴壑画难开,万里悲风何壮哉。高空落木下不止,长路断蓬吹更回。
严威著地坤维裂,鹰隼入谷龙蛇结。寒云冻月光杳冥,荒台古林气慄冽。
郭西村舍虽近城,萧条尽日无人行。门前但闻衰柳折,墙外秪听枯桑鸣。
邻翁岁暮缺衣褐,茅屋欹斜用绳缚。尘生釜甑暗不扫,寒入肌肤利如割。
堂上书生感岁侵,临风三叹不成吟。暮花飘扬不可见,病叶憔悴伤人心。
出门黯淡天无色,冲飙四来山为黑。黄河欲度波浪阴,沧海无梁星斗仄。
严霜大雪来几时,葳蕤朱凤号南极。
一夜春寒梦寐清,柳梢梅萼颇关情。
山川千里玉为路,楼观半天云满城。
径醉已从酾酒去,稍晴当办出郊行。
东君底事偏芳草,划尽依然上砌生。
竹石元来不必分,竹精神是石精神。若教万竹论封爵,可配当年万石君。
但苦奇寒恼病翁,岂知上瑞报年丰。
一庭不扫待新月,万壑尽平号断鸿。
茧纸欲书先研冻,羽觞才举已尊空。
若耶溪上梅千树,久我今年系短篷。
朔雪似迎春,霏霏散玉尘。稍看人迹绝,坐对物华新。
地暖消还疾,风高舞正频。郊扉聊自卧,误怪洛城人。
新阳力微初破萼,客阴用壮犹相薄。
朝寒棱棱风莫犯,莫雪緌緌止还作。
驱驰风云初惨淡,炫晃山川渐开廓。
光芒可爱初日照,润泽终为和气烁。
美人高堂晨起惊,幽士虚窗静闻落。
酒垆成径集缾罂,猎骑寻踪得狐貉。
龙蛇扫处断复续,猊虎团成呀且攫。
共贪终岁饱麰麦,岂恤空林饥鸟雀。
沙墀朝贺迷象笏,桑野行歌没荒屩。
乃知一雪万人喜,顾我不饮胡为乐。
坐看天地绝氛埃,使我胸襟如洗瀹。
脱遗前言笑尘杂,搜索万象窥冥漠。
颍虽陋邦文士众,巨笔人人把矛槊。
自非我为发其端,冻口何由开一噱。
风烟两人借,此岭复南岗。
阴石无霜滑,寒梅未雪香。
逢山贪看画,得句不成章。
月下门须掩,多应说短长。
入夏山中乐有余,梅风淡淡雨疏疏。
尘劳久欲双溪去,正类饥鹰待一呼。
老面临高不畏风,尘寰一变蕊珠宫。
骤难金碧茅茨别,预喜蝗螟瘴疠空。
至洁独凝群物表,太和元在极寒中。
绝怜诗骨能禁许,惟有梅梢肖此翁。