劝郎莫过洞庭湖,湘妃庙前啼鹧鸪。可恨九嶷山隔断,翠华无处问苍梧。
惜诵期终悯,缄思绝世挐。顿承英哲诲,因向旧怀摅。
忆昔疲南亩,移情赴北车。逢时多曲折,自守一千徐。
趋舍方违众,否臧欲任予。矜愚忘草莽,豁达对簪裾。
但谓方肠坦,不知世故疏。鄙夷繇径至,忽略当门锄。
昭质虽纷饰,陈辞未得舒。终然迷忌讳,遂尔触崎岖。
远集将何所,卑飞或可居。公庭歌锡爵,独坐耻空书。
亦有心怜者,谁为手援欤。以兹时亟失,祇与意踌躇。
在我惟求犮,于人敢吐茹。非关难援引,本自少声誉。
攘诟依清白,离尤入静虚。去来仍直道,先后念皇舆。
怆恻春秋代,吁嗟日月除。悠悠长路渺,歉歉一身馀。
瞻顾观民极,阽危问服初。前脩苟不失,夫子谓何如。
家犹千里望,客动四时心。白云迷马首,岐路转荒沉。
慇勤贵溪长,归程巧相禁。令我舍周道,反从他径寻。
我无穷途泪,尔昧指南针。当年问津者,亦受耦耕侵。
彼惟避世侣,未必附缨簪。去去何足讶,松竹自有林。
松风甚幽远,竹露颇清深。生刍在空谷,宁殊玉与金。
我驹我自策,不用劳尔音。
山谷青奴娱夜,秋崖斑媛专房。
尔定婕妤失笑,尔孙流落荒凉。
江流夹束午风桑,城郭归来禄步舟。惆怅碧桃歌舞散,黄茅烟里一
拨闷无人致酒瓶,哦诗灯下一郎清。夜深笑拍胡床语,忽乱阶前落叶声。
朝来何处得庖鲜,白日村边响夜舷。布被蒙头呼不起,真成至日闭关眠。
今年手自栽,问我何年去?
他年我复来,摇落伤人意。
山鹧鸪,朝朝暮暮啼复啼,啼时露白风凄凄。
黄茅冈头秋日晚,苦竹岭下寒月低。畬田有粟何不啄,
石楠有枝何不栖。迢迢不缓复不急,楼上舟中声暗入。
梦乡迁客展转卧,抱儿寡妇彷徨立。山鹧鸪,
尔本此乡鸟,生不辞巢不别群,何苦声声啼到晓。
啼到晓,唯能愁北人,南人惯闻如不闻。
欲忘忘未得,欲去去无由。
两腋不生翅,二毛空满头。
坐看新落叶,行上最高楼。
暝色无边际,茫茫尽眼愁。
想忘也忘不了,想离去也没有理由。
身上长不出翅膀,黑白相间的头发长满了头。
因为看新落的树叶,我上了最高的楼。
傍晚的颜色没有边际,两眼茫茫然充满了愁绪。