长安冰雪里,金橘讶团团。有味须凭火,多情自弄丸。
消融何处妙,分剖个中难。香似风前采,色非霜后看。
侑觞真胜蜜,出鼎或疑丹。题数曾书寄,盟功及燧钻。
未论生与熟,独爱苦兼酸。明日春阳动,烦君别荐盘。
信今传后两无功,老去心情静坐中。梦里岩松过急雨,吟边庭草汎光风。
沧波野鸟秋能白,篱落幽花晚亦红。敢学少年行乐地,北堂趋走未成翁。
霜落乌啼半上潮,江头那忍解兰桡。已悲去路关山远,况复归期岁月遥。
衰鬓依人愁冉冉,荒年为客橐萧萧。他时两地同相忆,记得离筵是此宵。
蜀道本是蚕丛域,古来元不通中国。秦帝金牛计太奇,五丁费尽开山力。
鬼斧神功山为开,悬崖绝壁真奇哉。滟滪瞿塘水势猛,波流日夜声喧豗。
中有畏途称剑阁,羊肠鸟道山形恶。天梯石栈度偏难,鬼见为愁蛇为却。
猿狖呼群接臂行,山魈野魅作人声。愁云惨淡日无色,行人此际难为情。
蜀道之难已如此,临邛险恶尤无比。风俗由来似吐番,州城半绕平羌水。
君家伯氏贤大夫,五马蹀躞专城居。几度经过九折阪,宁为叱驭无回车。
闽蜀山川何隔越,寻兄万里堪愁绝。匕首长飞象耳云,马头几看峨眉月。
于今西北正烽烟,羌笛胡笳听惨然。中宵起坐肠空断,客路思家泪欲连。
蜀道之难应莫叹,长途惟有加餐饭。鹡鸰原上正相思,劝君休起乡关恨。
散步入空林,斜阳满山麓。四顾寂无人,蝉声出修竹。
一片关山月,悲欢望不同。穹庐光照海,沙碛影连空。
轮满开秦镜,弦斜倚汉弓。年年三五夜,魂断玉楼中。
佛火悬青嶂,钟声下翠微。萧萧风雪夜,犹有一僧归。
冰肌皓魄红罗襦,郁金裙带悬流苏,莲舟荡漾临澄湖。
临澄湖,连臂歌,欢不来,将奈何。
风烟尘市隔,花木俗情疏。閒爱寻渔艇,静宜看道书。
岱云翻迥野,泉水灌清渠。羡尔高斋客,持觞常晏如。
汎羽逢今夕,春阴未有花。乡心随去雁,城柝乱栖鸦。
聚散京华梦,飘零汉使槎。朋知青琐满,前席莫言赊。