欲坐还行,暂眠又起,何事脉脉魂惊。书脑游蟫,笔头啮鼠,由他网罥窗棂。
但望美人兮日暮,采杜衡兮路远,江皋帝子萧萧,幽篁山鬼冥冥。
独上河桥伫立,行不得、惨断鹧鸪声。
楚辞一卷,湘醪一斗,才悟前身,才忏今生,休想到、南船泪影,禅榻茶烟,并与红弦锦瑟,白马花袍,都付东流趁浪萍。
无奈眼前,流连光景,花又初开,鸟又初啼,月又初圆,教人那不关情。
深杯易醉。深更易睡。怪敲阶、几声叶坠。此夜亲尝,是酒醒、梦回滋味。
越教人、冷清清地。
一番心事。一番憔悴。料难誇、英雄无泪。秋到情边,忍不了、秋之为气。
看明朝、鬓丝添未。
榴花著色染罗裙。步香尘。净无痕。一片金溪、馆里晓行云。
嫩粉轻黄刚二八,燕玉暖,最青春。
玉堂风月定消魂。是何人。小冯君。索米多时、饥朔隐金门。
从此诙谐能割炙,归遗语,绿窗闻。
野寺虽牢落,山僧亦自如。
幽栖娄虎空,灵迹近龙居。
地胜轩楹古,天寒草木疏。
凭高望城郭,把酒一唏嘘
天寒霜霜繁,岁晏日月驶。
周子何仓星,孤征诣燕蓟。
寥寥抱遗经,皦皦蓄幽志。
青云既交芳,白首期一试。
苍松多劲枝,老鹤负奇气。
扶摇信可捕,高冥不难致。
泮林日影疏,子衿气沦香。
侧儜典型人,复理俎豆事。
明年候薰风,矫首江南洚。
顾偕鲁诸生,敬揽叔孙袂。
山阳郭里无潮,野水自向新桥。鱼网平铺荷叶,鹭鸶闲步稻苗。秣陵归人惆怅,楚地连山寂寥。却忆士龙宾阁,清琴绿竹萧萧。
处处征胡人渐稀,山村寥落暮烟微。门临莽苍经年闭,身逐嫖姚几日归。贫妻白发输残税,馀寇黄河未解围。天子如今能用武,只应岁晚息兵机。
满庭多种药,入里作山家。终日能留客,凌寒亦对花。海鸥过竹屿,门柳拂江沙。知尔卑栖意,题诗美白华。
高第由佳句,诸生似者稀。长安带酒别,建业候潮归。稚子欢迎棹,邻人为扫扉。含情过旧浦,鸥鸟亦依依。
山云飘萧山月凉,溪风飒沓溪流长。山水遗音秋满耳,似与琴响参宫商。
若人领此山水胜,谩托冰弦寄幽兴。天空自觉响逾寂,指落先与心相应。
音传今古知者稀,孰云举世惟钟期。仰天为尔一长啸,音兮琴兮知不知。