焦山寺里随僧粥,枯木堂中看古文。三客两亡馀有仆,百年几尽忽逢君。
桉铭欣得闻京兆,载酒常当同子云。却使卧游生远想,海门东眺碧天分。
石径幽岩竟日曛,杖藤行逐远樵闻。纵无世外冥鸿翼,犹爱林閒野鹿群。
春渚夭桃无杂树,暮天残雨有行云。故人溪口如相问,何物空山可赠君。
山远云尤澹,江空影最长。秣陵秋易到,不独为林霜。
柁楼吴越壮游年,遗佚编诗历下前。惟有高祠照寒水,文章千古寄云烟。
我识夫人夫,朝衫托京国。继遇夫人弟,幅巾江水北。
自始逮今玆,春秋三十易。当时谈宴末,偶及中闺德。
仪容黯终掩,吾友亦远隔。遥想琴瑟哀,与彼同生戚。
徒存四尺纸,绘作镫火夕。慈母如师严,雒诵殷四壁。
图中最稚儿,玉立今八尺。挂席出彭蠡,就我同书策。
万卷容可收,熊丸不复得。我闻画阏氏,泣涕甘泉侧。
憬彼休屠子,忠孝汉庭则。何况传经家,不匮名当赫。
又闻悲思者,不可为太息。怜吾失母雏,丱发初覆额。
奄垂二十年,感伤衰鬓白。
草屦担樵入乱峰,写图犹是少时容。低回五十馀年梦,柯烂青山不可逢。
大雾被野天为遮,海东遏不翔金雅。寒威逼人敛默息,倏忽眼眩生奇花。
是时夹道万冻木,半生半死交杈枒。含灵孕气作怪异,缬如桃李冬扬葩。
苍龙立海负冰雪,天女隳地纷珠珈。黄帝此夜战涿鹿,蚩尤肩髀埋谽谺。
三军凯旋尽解甲,乱挂林木光明霞。千形万态未易究,琮琤忽坠当吾车。
发书占策苦不得,野老能说殊亦佳。或云休徵备饭瓮,梱载千亿收禾麻。
或云此咎达官怕,有鬼欲瞰高明家。从来休咎两难定,况何与此枯树耶。
红垆围坐别妻子,敦㝛起看聊矜夸。虚荣幻象岂久据,午位已正阳轮加。
饥肠得食出戏语,荒店冻壁题欹斜。
下邳有老父,来登下邳桥。遗身浊世外,六合皆萧条。
偶传太公书,聊以定纷淆。卷舒出形迹,可遇不可招。
寄语张孺子,起佐兴王朝。一身尚为石,功名何足骄。
我来秋草歇,南渡黄河潮。大风起泗上,白云莽萧萧。
英雄尽泯灭,仙迹空岧峣。
妙行堂前耸碧鲜,壶中轩外叠巑岏。山门静对清油阔,佛阁宽围碧玉寒。
蜡屐喜随谈理客,馈浆惊见字民官。开山老侃留遗像,试问何如释道安。
山城岑寂偶分麾,聊欲藏瘝一再期。岂有声华如所誉,得非朋旧猥相欺。
久钦黄发嘉猷壮,初喜青天宿雾披。尚恨匆匆还执别,不容重醉习家池。