传闻剑阁倚天青,曾是当年凿五丁。随待尔知观险阨,书来能写万峰形。
三年玉帛走稽山,万骑凌江稍北还。
绝塞风烟连魏阙,千官戎服立朝班。
皇图凤历讴歌裹,紫色蛙声倔强间。
露布更传原上捷,王师早晚下潼关。
玉骨绡裳韵太孤,天教飞雪伴清癯,
林寒疏蕊半开落,野迥暗香疑有无。
庾岭风光仍似旧,汉宫铅粉莫相污。
惊心不必临空树,一白流空春便徂。
路穷岩瀑挂,爽气净尘纷。
溜险时依壁,源高半隔云。
入池惊练尽,触石听雷分。
接胜多幽侣,筇声破藓纹。
哲人叹逝川,志士悲廪秋。
流光不暂停,忽忽岁欲周。
凉飙袭迥野,飞霜皓盈畴。
华林失鲜辉,奔溪杀湍流。
万化傥日徂,吾生难独留。
而我苦不乐,徘徊复何求。
世途多轨辙,今行非昔谋。
徒尊耿耿意,龃龉固莫投。
时乎不再来,岂余敢怀尤。
王道炳日星,历聘疲轲丘。
归欤既改旆,浩然亦架辀。
寂寞甯子歌,栖迟长卿游。
客嘲徒自解,天问终不酬。
长揖未免烹,说难竟遭囚。
行藏或大谬,圣贤共悠悠。
含思疚愤积,念往川途修。
煌煌青春姿,蹉跎恐兹由。
谅非宏达观,那能齐百忧。
谷雨都无十日间,落红栖草已斑斑。
晓烟未放屋头树,春涨欲浮天际山。
翠盖萦风沉远坂,渔舟惊浪落前湾。
钟声认得林边寺,岁岁篮舆独往还。
荒城莽莽蔽荆榛,虎踞龙蟠迹已陈。
赤壁战争江照晚,青楼歌舞鸟鸣春。
十年王气雄图尽,一叠寒笳客恨新。
折屐风流犹可想,只今高卧岂无人。
筼筜有利材,要自为本观。
绿虬挟春怒,穴土气已完。
达士审所施,穷士审所安。
癯刘烛人镜,伪态了莫干。
常吹嘘二余,传以摩云翰。
大余携书来,一见意已殚。
似为殊胜摇,胸中衮涛澜。
皴肤褫厚袭,枵腹拾众残。
那知世圃游,宇宙自尔宽。
黄间跳镞易,省括眼要端。
幸公调护之,无使因所难。
鹅峰横几上,晚翠深作寒。
徜徉有真乐,未应悔儒冠。
閒来不忍倚危楼,一度凭高一泪流。极目青山斜照里,寒烟衰草接松楸。
东风吹冷入窗纱,云黯瑶空散玉华。咫尺灞桥无觅处,诗人何地问梅花。