行尽清溪日已蹉,云容山影两嵯峨。楼前归客怨秋梦,
湖上美人疑夜歌。独坐高高风势急,平湖渺渺月明多。
终期一艇载樵去,来往片帆愁白波。
不愁寻水远,自爱逐连山。虽在春风里,犹从芳草间。
去程何用计,胜事且相关。旅逸同群鸟,悠悠往复还。
清风季子邑,想见下车时。向水弹琴静,看山采菊迟。
明君加印绶,廉使托茕嫠。旦暮华阳洞,云峰若有期。
展开阅读全文
山鸲鹆,长在此山吟古木。嘲哳相呼响空谷,
哀鸣万变如成曲。江南逐臣悲放逐,倚树听之心断续。
巴人峡里自闻猿,燕客水头空击筑。山鸲鹆,
一生不及双黄鹄。朝去秋田啄残粟,暮入寒林啸群族。
鸣相逐,啄残粟,食不足。青云杳杳无力飞,
白露苍苍抱枝宿。不知何事守空山,万壑千峰自愁独。
迁客归人醉晚寒,孤舟暂泊子陵滩。
怜君更去三千里,落日青山江上看。
迹远亲鱼鸟,功成厌鼓鼙。林中阮生集,池上谢公题。
户牖垂藤合,藩篱插槿齐。夕阳山向背,春草水东西。
度雨诸峰出,看花几路迷。何劳问秦汉,更入武陵溪。
楚泽秋更远,云雷有时作。晚陂带残雨,白水昏漠漠。
伫立收烟氛,洗然静寥廓。卷帘高楼上,万里看日落。
为客频改弦,辞家尚如昨。故山今不见,此鸟那可托。
小邑务常闲,吾兄宦何薄。高标青云器,独立沧江鹤。
惠爱原上情,殷勤丘中诺。何当遂良愿,归卧青山郭。
未习风波事,初为吴越游。露沾湖色晓,月照海门秋。
梅市门何在,兰亭水尚流。西陵待潮处,落日满扁舟。