清明小院杏花开。半启朱扉燕子来。晓起梳头对玉台。照香腮。羞睹惊鸿瘦影回。
洛阳天子县,金谷石崇乡。草色侵官道,花枝出苑墙。书成休逐客,赋罢遂为郎。贫贱非吾事,西游思自强。
火风地水合为身,犹若晴空一点尘。
借问病从何处起,只应谁是病中人。
江澨风难静,关头岚尚迷。
天河明一雁,鼓角乱群鸡。
飞将今安在,妖星久未低。
偷生垂老日,身世寄涂泥。
竹溪萝径自幽清,片片山衣细霭生。
薄暮园庐半烟火,高原禾黍正秋晴。
遥看绿酒悬帘卖,未办青钱挂杖行。
新月柴门牛背笛,澹云红树总诗情。
俎豆平生事,逢时却论兵。
幄中多妙画,閫外即长城。
曾未登三府,何言梦两楹。
空余行乐处,画像俨如生。
汉帝中兴握赤符,先生恬澹隐名区。羊裘自是林泉物,龙德原非将相徒。
不学淮阴遭戮辱,岂同尚父预匡扶。高踪卓绝横今古,瞻拜桐江感叹俱。
智力有穷天不老,秦帝山河迹如扫。参差忽落画图间,白发朝臣惊欲倒。
咸阳初起阿房宫,六籍已焚兵已镕。渭水函关万年固,终南泰华五云中。
复阁重楼郁相望,翠幄横铺九天上。上容万人常有馀,下建大旗知几丈。
霞骞雾散天日迷,山重野赭民睽睽。穷奢极丽犹未惬,谓海可梁天可梯。
蓬莱何处楼船远,上蔡东门叹黄犬。六国楼台春草长,千门歌舞斜阳转。
游观未毕化埃尘,宫树凄凉野鹿驯。至今世上丹青手,留与千年作谏臣。
武昌堤上水云身,三十年来识道人。只为漫游相见少,故知临别赠言频。
憧憧车马红尘老,靡靡江山白发新。邂逅一回频唱和,锦囊千首未为贫。
山中人笑云来去,几度欲留留不住。一片西兮一片东,为谁挂在青松树。
有时卷,不论高低并近远。有时舒,南北西东满太虚。
本自无心休问迹,悠扬散漫随风力。白衣苍狗任纵横,返寂还空何处觅。
却恐山中云笑人,区区未免走红尘。但能放下便安乐,所以长将云喻身。