少无适俗韵,甘以辞华轩。但道桑麻长,而无车马喧。
服勤尽岁月,守拙归园田。终晓不能静,鸡鸣桑树颠。
小雪暮能繁,愁云久更昏。细灯寒出户,欹树老当轩。
竹叶旧时酿,梅花何处村。赋诗空入夜,愁绝与谁论。
庵依兜率寺,小憩俗心灰。竹密暑不到,窗虚风自来。
山昏飞鹤下,磬断定僧回。拂拭残碑看,年深厚绿苔。
圣皇神武志规恢,南国胡为贡未来。
铜柱地荒云隔断,珠崖天尽雁飞回。
秋风曾见秦师出,晓日今闻汉诏哀。
中国有人终慕化,且看万象乐春台。
置酒旗亭畔,风吹杨白花。愁深同汶水,道远指京华。
乍听悲笳起,回看落照斜。庭闱千里梦,怜我滞天涯。
两弟分南北,鸰原心事违。稚圭方夜读,曼倩复朝饥。
月向吴宫照,云依蓟坂飞。并怜梁苑客,漂泊未能归。
汴水金堤险,黄沙拨暮云。戈鋋终未息,筚篥不堪闻。
万井惊狐火,千村散马群。夷门衰草畔,酹酒信陵坟。
金舆帝子去,朱戟故宫存。麋鹿穿陵寝,鱼龙入殿门。
连云艮岳迥,落日大河奔。老监曾骖乘,凄凉说旧恩。
行指荡阴泽,遥思嵇侍中。一泓水自碧,千载血犹红。
玉座春吹雨,寻旗夜起风。英英岳忠武,庙貌对城东。
程婴存祀义,豫让报恩心。此地昔人没,千年沣水深。
花明开驿道,苔老积碑阴。我独何为者,天涯寄苦吟。
潋滟金沟溢,青匆玉树寒。几回思碣石,三度向长安。
入市碎琴易,依人弹铗难。异乡逢令弟,华发共惊看。
阗阗扰扰晚来閒,独倚危楼一望间。挈榼漫沽村市酒,开窗正对夕阳山。
月来虚馆谁家笛,风度疏钟到竹关。只有渔翁无简束,扁舟摇曳白云湾。
流水绕柴门,门前小径村。棘篱喧鸟雀,桑野散鸡豚。
午灶黄粱熟,春缸白酒浑。田翁无少事,閒坐弄诸孙。
屋破寒无那,庭空雪已深。山川非旧观,松柏见贞心。
冻雀争遗粒,栖鸦点莫林。携琴访溪友,清兴忆山阴。
高山流水。叹知音者,世间能几。终南万里,烟霞归去也,岁云暮矣。
拄杖药炉经卷,除此外、有何行李。乐恬淡、清静家风,一片灵台莹如洗。
就中妙处因师指。下工夫、战退无常鬼。匣藏三尺神剑,霹雳响、火龙飞起。
天下升平无事,白云间、笑傲而已。名利客,不信长生,奔走红尘里。
玉龙昨夜起天涯,晓香团花一尺围。
莫放冯台帘卷上,怕惊钗畔宝莺飞。