重城杨柳昼沉沉,坐久黄鹂啭夕阴。
几处闲门芳草绿,一帘微雨落花深。
年光暗觉随流水,春色长看满上林。
故国松篁还似旧,莫教奔走负归心。
戍路少人踪,边烟淡复浓。诗宁写别恨,酒不上离容。燕拂沙河柳,鸦高石窟钟。悠然一暌阻,山叠虏云重。
落叶满风寺,乱禽号雪园。
独持空钵去,何处乞朝昏。
野甸荒残烧,河堤积冻痕。
倘然逢阿弟,已是到彭门。
濑浅维舟远,山纡引路徐。
相寻恐不见,相见喜何如。
积雪村村断,斜阳树树疏。
门人供宿酒,中馈炙枯鱼。
岁事将归客,衰迟渐及予。
松声动高阁,风叶乱残书。
万象供吟景不悭,文穷催入鬓毛斑。
谭犀岂止退三舍,识豹仅能窥一虨。
水落旧痕溪石出,风收新雨岭云闲。
湖山千里无逃景,都入骚人卷轴间。
宝花天雨晓纷纷,佛界妆严尽白银。待腊风云初接势,犯寒糟曲若为神。
园中芳草谁能赋,江上梅花独自春。半臂骑驴得佳句,九原谁唤灞陵人。
迟迟兮去鲁,居是邦兮,爰念父与母。临沂泗兮未济,望龟山兮有渰其雨。
津则有舟兮车则在道,先生轨辙兮孰履其武。道之不行兮命矣夫,周旋天下。
读书老何为,更读聊遮眼。此意虽等閒,高情寄无限。
错磨千古心,翻覆几忘饭。不知白云去,春静山中晚。
最称弘偃少,早岁草茅居。年老从僧律,生知解佛书。衲衣求坏帛,野饭拾春蔬。章句无求断,时中学有馀。
高筵启秋雨,顿尔净馀熇。阶前渠溜走,灯下檐花落。
萧萧赞归怀,潺潺乱欢谑。来同衔枚阵,响失巡更柝。
积阴已连朝,浮润先徵昨。尘消目俱清,风生窗尽廓。
卑栖鸡自鸣,饿勒马方嚼。滴成旅况愁,罚遗吟笔阁。
一笑纪新诗,趋朝明又各。