洗秋零雨向萧神,京邑风光斩地新。马上会淹京兆客,天涯忽见苧萝人。
轻云淡荡铅华薄,初日曈昽宝镜真。便欲涉江嗟未得,芙容犹自隔青蘋。
时运无长荣,清商多悲音。悲音一何苦,壮士有远心。
萧萧风篁乱,琴瑟蛜蝛吟。寄言眷万古,托之千霜林。
浔阳有馀波,涯岸倘能寻。
非谪非真是甚仙,紫云横截大罗天。依稀记得人间事,十四封纱二十年。
来自清修处士家,草堂初就便增华。雕栏月上添得影,画栋云过分作花。
园吏引渠经细干,闺娥绕树候芳芽。洗妆先觅催妆句,凭阁巡看几日斜。
雨苔荒径石,风叶拥门衡。破甑渠能顾,虚舟任自横。
烛残无共影,谷应有同声。试问门前辙,多应是友生。
东南贡吏紫髯郎,一马骎骎客路长。袖里山林洗尘雾,腹中文字了缣箱。
流年过我长如许,乐事知君讵未央。行恐饥来驱我去,也遮西日上河梁。
向来英妙压鳌头,去国三年白鬓秋。萧傅岂烦更吏治,贾生元自赞皇猷。
高文已得江山助,远业宁为管晏留。闻说云亭已除地,正须椽笔纪鸿休。
潮海当年共陆沉,山林投老得追寻。清溪宛转千山静,乔木阴森一径深。
法界含容居士室,庵基坚固祖师心。山王终恐归廊庙,回首清游叹竹林。
泉石膏肓老更慵,岂堪华发抗尘容。千岩万壑空图画,遗我壶中第一峰。
竺法暨华土,出传骨与书。金仙屹不动,坐使四海趋。
山川第一胜,尽为佛者居。葱葱灊之谷,蛟鸾互盘纡。
一为飞锡先,方士回云车。顾盼榛楚地,翚檐涌层虚。
英灵护泉脉,饮此白足徒。当年盖国众,莫挽碧眼胡。
传衣到三叶,此地滋焦枯。异气生杰阁,宸奎动天枢。
神龙尽倾向,宝此明月珠。三圣陟帝所,云章久宁渝。
馀沾及婆塞,岁复六七夫。堂中老沙门,古态几皇胥。
定知黄龙窟,不着点额鱼。门开两山峡,萃然七浮图。
沙步对石麓,溪流清且徐。危甍隐深樾,间见碧与朱。
朝来雨脚断,云气尚卷舒。悬知磴道滑,一水不复逾。
州家有造诣,上马及未晡。