洞庭水上一株桐,
经霜触浪困严风。
昔时抽心耀白日,
今旦卧死黄沙中。
洛阳名工见咨嗟,
一翦一刻作琵琶。
白璧规心学明月,
珊瑚映面作风花。
帝王见赏不见忘,
提携把握登建章。
掩抑摧藏张女弹,
殷勤促柱楚明光。
年年月月对君子,
遥遥夜夜宿未央。
未央采女弃鸣篪,
争先拂拭生光仪。
茱萸锦衣玉作匣,
安念昔日枯树枝。
不学衡山南岭桂,
至今千年犹未知。
一溪流水隔天台。小桃栽。为谁开。应念刘郎,早晚得重来。翠袖天寒憔悴损,倚修竹,□残红,堕绿苔。怨极恨极愁更衰,甚连环,无计解。百劳分背燕飞去,云树苍崖。□□千里,何处托幽怀。温峤风流还自许,后期杳,□尘生,玉镜台。
自无金骨凌风相,心愧仙翁度世方。一听山中白云曲,已如挥手谢华阳。
林雀归栖撩乱语,
阶前还日暮。
屏掩画堂深,
帘卷萧萧雨。
玉人何外去,
鹊喜浑无据,
双眉愁几许。
漏声看却夜将阑,
点寒灯,扃绣户。
独立阶前星又月,
帘栊偏皎洁。
霜树尽空枝,
肠断丁香结。
夜深寒不彻,
凝恨何曾歇,
凭阑干欲折。
两条玉箸为君垂,
此宵情,谁共说?
月落霜繁深院闭,
洞房人正睡,
桐树倚雕檐,
金井临瑶砌。
晓风寒不啻,
独立成憔悴,
闲愁浑未已,
人心情绪自无端,
莫思量,休退悔。
手笔华严梵笈新,更开宝地接迷津。
一声金磬人初静,月照空山草自春。
一毛头上宝王刹,百亿毛头三昧门。抹过顶门犹欠在,要须刬草尽除根。
平生闻高义,书剑百夫雄。言登青云去,非此白头翁。
胡兵屯塞下,汉骑属云中。君为白马将,腰佩騂角弓。
单于不敢射,天子伫深功。蜀山余方隐,良会何时同。
上得孤城向晚春,其如衰病只伤神。
鼠肝虫臂窥前辈,虹旆星车委后尘。
两鬓已霜难讳老,一机何处定非真。
愁来只有贤从事,千里相逢如故人。