江乡时节逢寒食,花落未将春减色,
岭南能有几多花,寒食临之扫春迹。
花多花少非我事,春去春来亦堪惜。
柴门风雨小庭寒,无奈池塘烟草碧。
欲将诗句慰穷愁,眼中万象皆相识。
欣然应接已无暇,都为老来无笔力。
江乡:多江河的地方。多指江南水乡。减色:减少光彩或色彩。
岭南:指五岭以南的地区,即广东、广西一带。
小庭:指小庭院。
穷愁:穷困愁苦。
佐郡声名久,辞家道路难。那堪今日去,犹是昔年官。
旌节先春度,爰书入夜看。君平能自卜,留滞不须叹。
寥落遗忠像,杉松古殿阴。兴亡问流水,哀怨动鸣禽。
志厄当年会,神垂异代歆。独临车马道,应识往来心。
结宅千峰里,真堪与世违。云来似招隐,鸟下为忘机。
花径缘溪窄,茶烟带雨霏。有时还隐几,应是灌园归。
一身唯苦节,三徙得仙闾。欲试趋庭训,还探繫肘书。
江清鱼入馔,秋晚药供蔬。白首堪相慰,清尊幸不虚。
令子弹冠日,慈亲属纩时。荻灰寻旧画,机石讶新支。
上国人留挽,空庭鸟助悲。秋风不相惜,偏向楚帆吹。
野外常无事,多看种树书。迂顽堪自笑,踯躅欲焉如。
饮客中山酒,寻春下泽车。倦游频息驾,意惬即吾庐。
水漫孤村白,花依别屿红。阴阴沙际日,细细午前风。
贳酒从邻媪,呼舟学钓翁。一春唯寄兴,山色鸟声中。
锦帆江色静芙蓉,綵服翩翩紫诰重。久为客居怜节换,况堪君别与秋逢。
才名天下知廷硕,人物吴中数士龙。君到周南莫留滞,彤扉琐闼待从容。
荷叶不任裁,藕丝不任缝。相呼早出浦,游子怕窥侬。