快然睡起细雨微,忽有返照来荆扉。古木影斜生画壁,疏花香静入轻衣。
柳条迎风青袅袅,燕子披凉相飞飞。更对罗浮半云际,白衣苍狗各依稀。
新元六日三陪宴,黼扆前头御榻横。
紫袖旁阑宣乐节,金貂当殿赐杯行。
四夷来致三呼祝,万舞驭同九奏声。
谬忝词臣无补报,丰年惟愿稼如京。
隋家耕垄偏陈宫,留得钟山蒋郡东。
只怕东南分王气,那知零落锦帆风。
明月沈珠浦,秋风濯锦川。楼台临绝岸,洲渚亘长天。
旅泊成千里,栖遑共百年。穷途唯有泪,还望独潸然。
山中兰叶径,城外李桃园。
岂知人事静,不觉鸟声喧。
幽静的山林中有一条路边长满兰叶的小路,城外的种桃李的园子。
只是没有人间的清静,没有听到鸟儿的啼叫之声。
鸣雨止复作,萧然天气清。西风吹木落,野水入河明。
岚影含初旭,林光讶晓晴。愁窥秋草色,忽起故园情。
豺虎纵横日,谁堪社稷臣。死生原细事,忠孝几完人。
纵竭新亭泪,何关曲突薪。英魂当杀贼,一为靖边尘。
目尽寥天一鹤归,客中送客倍依依。神州多故交游尽,沧海横流国事非。
梅福上书愁未达,朱云请剑愿空违。翠华近有蒙尘恸,何日回銮望六飞。
贫贱常戚戚,富贵常婜婜。婜戚两无朕,祸变生东夷。
烽燧久未熄,干戈动经时。王者岂好战,丑虏纷猖披。
狞飙振槁叶,严霜瘁枯枝。败绩屡奏闻,旰食繁忧滋。
不才将家裔,激愤摧肝脾。请缨岂无路,绝裾诚所悲。
骨肉渐已远,锋镝乃所私。贫富会有尽,生死焉得知。
傫然为此别,此别非平时。老母发浸白,定省谁扶持。
荣辱实自召,谤誉姑听之。脱能赋归来,与君陈相思。
秋来逸兴浩如云,间拂霜华看剑纹。
莫怪风流谢安石,未应憔悴沈休文。
骅骝神骏宁论肉,雕鹗身轻更出群。
千载征南不穿札,至今犹作晋元勋。