垂空小雨湿梅花,一岭穿云石迳斜。
燕子飞时春欲暮,断桥烟水渺无涯。
暂卸征鞍薄暮填,洛阳城郭万家烟。曾经沧海方知险,看得名山亦有缘。
铁骑传边兵未息,铜驼遗巷客犹眠。酒阑欲觅还乡梦,梦到江南第二泉。
隋堤系缆水平沙。板桥斜。那人家。记得门前,一树有枇杷。
唤起当垆同对酒,红烛护,绿窗纱。
津帆容易隔峰霞。秣陵花。白门鸦。锦瑟凄凉,一度感年华。
三十六鳞浑不见,惟有梦,到天涯。
红牙频拍,锦筵乍启。夜厌厌、灯晕星河碎。记听歌声,曾隔院、催人梦起。
蓦相逢、碧纱窗里。遥山横黛,晚云簇髻,剪瞳人、一双秋水。
有限深杯,便真个、教侬沉醉。一回醒、一番憔悴。
石桥流水碧生凉,潭树垂阴百尺长。
一片晚霞生谷口,羽衣如在赤城梁。
相思回梦入青扉,隔夜红绡月色微。
巫峡行云含雨出,章台折柳带春归。
颦开镜里新沾黛,笑拂床头旧舞衣。
怪得莺莺憔悴死,鸳鸯花下又双飞。
千岩古树几浮槎,数尽寒英起暮霞。
百曲清溪归亦好,五湖春水遍桃春。
才看蕊绽又花开,转眼飞英堕酒杯。
苕水菁山亦无赖,东风不送故人来。
呜呼!仓颉莽千古,即生史籀亦尘土。
太学之东孔庙门,何得乾坤留石鼓。
奇珍岁久魂离魄,古文断落增艰涩。
野禽剥藓枯皮苍,山虫蚀土朽骨白。
日照犹看星斗移,雨来恐有龙蛇出。
当年此鼓流陈仓,骆驼欲载周文章。
贵如郜鼎宜在庙,祭酒却谓韩生狂。
后遭郑馀稍显异,宋家始能归大梁。
黄金填字石所丑,靖康离乱鼓北走。
埋没胡尘二百年,或落农家舂作臼。
文皇有意置成均,敕使鬼神永诃守。
我曾扪读慨夙怀,长揖宣尼洒杯酒。
周宣昔狩岐阳时,籀文烂漫天王辞。
石鼓隐见不可测,佛龛遗字争传奇。
大篆分流及蔡氏,作者日下江河毕。
峄山火迸秦王石,世间墨本空枣梨。
钟王亦似涉靡丽,忽瞻石鼓兴惭悲。
时乎通变圣不免,工正我吾皆其微。
但愿君王重吉甫,朝廷再树中兴碑。
海南涨雾暖红楼。彩灯稠。素馨幽。绮席鲑珍,狂掷锦缠头。
吐艳斑枝高十丈,携俊侣,少年游。
天涯谁复见温柔。忆风流。不能休。雨打绿篷,消受烟波秋。
赠我鲛绡都是泪,裁不得,剪还愁。