秋日苦促短。
遥夜邈绵绵。
贫士感此时。
慷慨不能眠。
展开阅读全文
贫子语穷儿。
无钱可把撮。
耕自不得粟。
采彼北山葛。
箪瓢恒日在。
无用相呵喝。
秋日苦促短。
遥夜邈绵绵。
贫士感此时。
慷慨不能眠。
老觉此身无一堪,尚牵诗课撚衰髯。
亦知庭院西风恶,直为秋香不下帘。
绝粮缺酒两堪悲,宁可无杯不可饥。
谩有黄花供老眼,正无红粒续晨炊。
太官羔酒何须羡,朝士茱萸亦谩思。
聊与重阳添故事,不妨乞米赋新诗。
春事又无几,阴晴苦不齐。
久贫交味薄,多病语声低。
落絮行风径,归云度晚溪。
故乡二千里,日夜子规啼。
湖上青山隔市尘,久闻樵采满荒榛。
闲云无主还归壑,槲叶成阴少住人。
高士偶来轻汉绶,桃源从此是通津。
知君不厌裘羊迹,斜日松间一挂巾。
华节倏云逝,流芳尚可怜。
分明婉娈日,不计别离年。
听燕语檐隙,看絮舞楹前。
匪无合欢草,幽忿谁能蠲。
落日照湖水,残杯催别离。
常年分手处,寒柳半无枝。
才老宦方达,时清贫正宜。
君当谢南亩,休与白云期。
人生更代谢,阖辟为之机。盛衰无常理,生死乃其宜。
始来本自无,终往奚足悲。扰扰依形立,百岁以为期。
黾勉返吾初,俟命复奚疑。