清酤如济,浊醪如河。君子有酒旨且多。我当起舞君当歌。
歌乌乌,舞傞傞,歌舞未终良夜过。我首既濡君颜酡,古称贤达日饮何。
人生安乐,孰知其他。将进酒,杯行迟。主人且勿喧,君子有所思。
尧置中衢尊,文王法酒旗。共此融融欢,无愆抑抑仪。
今汝年寿等乔松,名与金石期。将进酒,酒且终。乐相乐,乐无穷。
白雪新年尽,东风昨夜惊。
芳菲随处满,杨柳最多情。
染作春衣色,吹为玉笛声。
如何于里别,只赠一枝行。
君家能赋别,释褐重凄然。
客袂移缁素,离杯并圣贤。
坐曹烦折狱,奏牍伫怀铅。
十载青袍困,须饶草色鲜。
迢递陟城隅,飞轩浩气扶。
春容来迥野,天脚入平芜。
暖吹时披拂,晴烟乍有无。
耨痕经雨遍,村迳值林迂。
长庌初休马,荒陴稍集乌。
水生蒲泽满,林缺弩台孤。
客思纷难泊,愁襟愧自拘。
久之成怅望,西北认皇都。
武陵溪上青云暮,昔人传有桃源路。
时见落花随水流,咫尺神仙杳难遇。神仙有无何可量,但爱武陵山水强。
松烟竹雾水村暗,鸟啼猿啸花雨香。车轮不来尘坌绝,日月自与乾坤长。
闻君取身欲长往,禾熟良田给春酿。陶然一醉万事休,还我天真了无象。
生胡为荣死奚戚,为笑纷纷避秦客。一身千岁何足论,更向渔家寄消息。
高飞不上云,不如栖白蘋。屈身五斗粟,何似种松筠。
闻君将挂冠,筑室苕溪滨。况有朱少翁,达论可相亲。
攲枕待落月,寻花送馀春。市喧不入耳,休羡桃源人。
我亦促归计,行当趋后尘。
前后左右,四面八方。忧愁骈集,我何可当。欲寄天上,虑天弗禁。
欲埋地下,恐地将沉。不如收拾,置我怀抱。寝之食之,于焉终老。
沧海何阔,蓬莱何高。世无黄鹄,乘我游翱。古之侠士,尘视生死。
凡今之人,畏首畏尾。好谋弗终,时命终穷。东南失利,西北多凶。
黄沙为棺,白云为椁。我则如是,千秋寥落。
惊传白马度关来,大法东流亦快哉。剖出微尘凭慧力,插将茎草仗雄才。
竿头但进看飞凤,麈尾时挥起怒雷。沟壑馀生吾自分,双眸何意独君开。
十三嫁先夫,十四先夫死。十五嫁后夫,十六后夫死。
两度踏君门,依然一童稚。凤钗两股齐,罗衫色仍紫。
哭新兼哭旧,那复再生理。吁嗟十七十八嫁何迟,惟恨当年错欢喜。
半揖低声问石人,何年风雨卧荒榛。威仪恍惚犹前代,不识皇家制令新。