萧疏秋柳更多姿,瘦减腰围不自知。世道于今成妾妇,中原何处觅男儿。
柔肠日转难求偶,媚骨天生但守雌。何日能湔巾帼耻,蛮靴窄袖拥旌旗。
营巢幕燕可怜秋,凉雨凄风满地愁。谁见英雄遭束缚,忍教牖户失绸缪。
焚书浩劫悲黔首,伴食高官尽白头。太息祖龙寻幻梦,金汤万里帝王州。
绝代佳人赋坠楼,残花零落故园秋。苍生举世成刍狗,名姓随人唤马牛。
奴隶自甘黄帝裔,王孙竟作楚人囚。而今冠履都颠倒,尽许舆台傲九流。
直道难行近式微,沽名几辈寸心违。绝无公德推人己,那有同情表是非。
治剧医成全体瘠,藏娇豢得小妻肥。伤心一语真痴绝,利益均沾酿祸机。
清飔拂拂皱湘纹,一袭罗衣映夕曛。世态轻浮迷晓雾,人情冷淡幻秋云。
家庭革命多凉德,骨肉操戈涣大群。同履春冰危险地,夷然舞蹈醉眸醺。
人比黄花叹故吾,依然霜鬓压头颅。井蛙坐困思观海,窟兔纷驰尚守株。
千里江流难转石,一鞭日暮滞迷途。风雷不作鱼龙化,终见螔蝓贴壁枯。
但见怀金要路登,未闻正士逐云腾。金钗十二罗莺燕,珠履三千效犬鹰。
满架芸编成朽蠹,盈廷樊棘集青蝇。不知谁抱卞和璞,抒写忧怀对杜陵。
澄波如练漾残霞。日光斜。照平沙。隔岸酒旗招飐、是谁家。
红袖炉边人似玉,留客处,绿杨遮。
落帆风里转船挝。柁咿哑。浪生花。可惜明朝此地、又天涯。
拼取十千沽一斗,须笑饮,莫嫌奢。
凤凰台上望长安,五色宫袍照水寒。彩笔十年留翰墨,银河一夜卧阑干。三山飞鸟江天暮,六代离宫草树残。始信人生如一梦,壮怀莫使酒杯干。梧桐叶落秋风老,人去台空凤不来。梁武台城芳草合,吴王宫殿野花开。石头城下春生水,燕子堂前雨长苔。莫问人间兴废事,百年相遇且衔杯。
烟树寒林半有无,野人行李更萧疏。
堠(hòu)长堠短逢官马,山北山南闻鹧(zhè)鸪(gū)。
万里关河成传舍,五更风雨忆呼卢。
寂寥(liáo)一点寒灯在,酒熟邻家许夜沽。
烟树寒林时隐又时现,我的行装轻便又简单。
到处都能遇到官家马,鹧鸪满山啼叫声不断。
万里关河都是派行舍,呼卢之声好像响耳边。
深夜只有一盏寒灯在,盅盅美酒未把愁闷遣。
烟树寒林:笼罩在烟雾与微寒中的树林。野人:在野之人,作者自指。行李:即行装。萧疏:稀稀落落,这里指行装轻便简单。
堠长堠短:指行程或长或短。堠,古代驿路旁边记里程的土堆。逢宫马:在路上常常遇到官马。鹧鸪:鸟名,古人认为它的叫声很象“行不得也哥哥”,最容易引起旅人的愁思。
传舍:古时供来往行人居住的旅舍。五更:古代记时制度,将一夜分为五更,这里泛指夜间。呼卢:古代博戏的一种,又名“樗蒲”,博具为五木,类似后世的掷色子,用五个木制杏仁形之子,一面涂黑,一面涂白,掷出后,五子皆现黑,即为“卢”,是最高之采,掷子时,往往呼叫,希望得到全黑,所以名叫“呼卢”。
寂寥:寂寞。寒:指灯光带有寒意,形容环境的冷清。沽:买。