高吟远瞩倚云梯,往事经心尽可题。道德二篇徒自辩,是非一马岂能齐。
晖山真玉伤惊火,失水灵蛇畏在泥。寄语冥鸿上天去,凌云羽翼莫思低。
花儿不大,叶儿不美。只一段、风流标致。淡淡梳收,已赛过、骚人兰芷。古龙涎、怎敢□气。开时无奈,风斜雨细。坏得来、零零碎碎。著意收拾,安顿在、胆瓶儿里。且图教平声梦魂旖旎。
及第全胜十政官,金鞍镀了出长安。
马头渐入扬州郭,为报时人洗眼看。
秋河溢(yì)长空,天洒万丈布。深雷隐云壑(hè),孤电挂岩树。
沧溟(míng)晓喷寒,碧落晴荡素。非趋(qū)下流急,热使不得住。
秋河:即银河。万丈:形容很长很高或很深。云壑:云气遮覆的山谷。
沧溟:大海。
地辟洪荒近,天围渤澥宽。海云生处白,山雨晚来寒。
但足鱼羹饭,何须鲎壳冠。时清息烽火,有竹报平安。
十年人海任沉浮,漫浪无端出九州。正合与官充水手,未妨呼我作遨头。
生涯拟托庄周瓠,归计犹虚范蠡舟。枉说痴儿能了事,不知身世尚悠悠。
霜月正如钩,临池更上楼。
沈侯新觉瘦,宋玉旧多愁。
獭髓分膏密,鹅毛写恨稠。
长怀寄归雁,归雁自悠悠。
春风颇清识,评议登草木。燕麦与菟葵,种种承标目。
如何桃李姿,结根滞空谷。我将俎豆之,折泄恐不欲。
君且为此情,吾亦未免俗。
只领千馀骑,长驱碛邑间。云州多警急,雪夜度关山。
石响铃声远,天寒弓力悭。秦楼休怅望,不日凯歌还。
一上西园避暑亭,芰荷香细午风轻。
眼前物物皆佳兴,并作吟窝一味清。