茅屋人家一两间,绿云遮户鸟声闲。小桥尽日无人度,春护苔花一径斑。
采莲朝下湖西曲,短袂轻绡斗妆束。小红艇子驾双桡,荡破粼粼镜光绿。
荷叶荷花飏锦云,鸳鸯两两护波纹。荷钱却喜似侬钿,藕丝还爱似侬裙。
湖头昨夜西风雨,沙嘴新添三尺水。翠倒红翻相向愁,波心半露青莲子。
采莲复采莲,回船正迎浪。不恶归去迟,只嫌明月上。
明月团团湖水秋,清光满面照侬羞。郎家只隔湖南垞,咫尺横波日夜流。
积雪连旬晦,江空岁晏时。客途偏感慨,忍诵蓼莪诗。
山石犹有理,山木犹有枝。
人生非木石,别久宁无思。
愁来步前庭,仰视行云驰。
行云随长风,飘飘去何之。
行云有时定,游子无还期。
高梁始归燕,鹈晙已先悲。
有生岂不苦,逝者长如斯。
已矣复何事,商山行采芝。
江上孤臣一片心,几经漂没水痕深。
极怜撑住即从古,正恐崩颓或自今。
藓蚀秋螺残老翠,蟂鸣春雨落空音。
好携双鹤矶头坐,明月中宵一朗吟。
一赋《归来》不愿馀,文园多病滞相如。篱边竹笋青应满,洞口桃花红自舒。
荷蒉有心还击磬,周公无梦欲删《书》。云间宪伯能相慰,尺素长题问谪居。
雨霁僧堂钟磬清,春溪月色特分明。沙边宿鹭寒无影,洞口流云夜有声。
静后始知群动妄,閒来还觉道心惊。问津久已惭沮溺,归向东皋学耦耕。
邯郸奇弄出文梓。
萦弦急调切流征。
玄鹤徘徊白云起。
白云起。
郁披香。
离复合。
曲未央。
杨柳垂地燕差池。
缄情忍思落容仪。
弦伤曲怨心自知。
心自知。
人不见。
动罗裙。
拂珠殿。