潇潇风雨闭柴门,只有秋荷池上喧。薄暮溪童双白足,取鱼踏水到篱根。
解带坐盘石,翛然四体轻。夜凉蛩语细,天净月华清。
孤烛明深殿,哀笳起废城。寥寥尘境外,谁识此时情。
入夏惟忧旱,秋来却浸霪。
风声连海响,山气与云深。
望岁丹心切,忧时白发侵。
旅中无别事,隐几自长吟。
庭树叶初落,鹊飞惊早秋。
玉绳犹未转,星汉忽同流。
杨柳离亭思,芙容别浦愁。
美人隔烟渚,沧海信悠悠。
秋老溪贫独夜时,邛枝移遍响虫飞。山城鼓叠月生海,林屋灯寒风动扉。
带雪关河人别久,隔天书札雁来稀。忘情每有难忘者,黄叶一庭霜满衣。
黄庭重读罢,掩卷对寒檠。
发为忧时白,心因学道清。
一窗秋月色,四壁夜蛩声。
坐倦闲欹枕,诗成梦不成。
昨夜一霎雨,天意苏群物。
何物最先知,虚庭草争出。
昨晚听到了小雨淅淅淅沥沥落下的声音,是上天想唤醒这些还在沉睡中的万物吗?
什么东西最先知道春天来了呢?庭院里的小草已经争先冒出了它们嫩绿的尖芽。
春光从此半,无复强淹留。风雨仍何急,莺花各自愁。
登临非故土,摇落自清秋。物物惊人眼,应须与醉谋。
少陵杜鸿渐,颇薰知见香。
风流有诸孙,结屋庐山阳。
藉交游侠窟,猎艳少年场。
光怪惊邻里,收身反摧藏。
江湖拍天流,罗网盖稻粱。
安能衍衍饱,遂欲冥冥翔。
畏影走万里,不如就阴凉。
亭东亭西渺烟水,稻田衲子交行李。
古灵庵下倚寒藤,莫向明窗钻故纸。
蜩化抢榆枋,鹏化抟扶摇。
大椿万岁寿,粪英不重朝。
有待於无待,定非各逍遥。
譬如宿舂粮,所诣岂得辽。
漆园槁项翁,闻风独参寥。
物情本不齐,显者桀与尧。
烈风号万窍,杂然吹籁箫。
声随器形异,安可一律调。
何尝用吾私,总领使同条。
惜哉向郭误,斯文晚未昭。
胡不弃影事,直以神理超。
木资不才生,雁得不才死。
投身死生中,未可优劣比。
深藏无所用,一寓不得已。
逍遥同我谁,岁暮於吾子。