焦团坐破添云甑,佛多长命。白堤游女十分娇,偏唤出、韩康姓。
一派冷香诗径,淹留无定。直饶手挽上池来,怕未识、英雄病。
一枕西堂醒否。绕帘烟雨。曲阑干外即天涯,又绿到、伤心处。
目断年时蘅浦。暗愁无绪。画轮碾破不成茵,怎绊得、春风住。
村外柳烟深锁。晚寒惊破。强沽残酒熨春愁,已节候、梨花过。
望尽隔江星火。拥衾独坐。断钟隐隐欲霜天,问可有、诗魂堕。
吴民嗜钱如嗜饴,天属之爱亦可移。
养女日夜望成长,长成未必为民妻。
百金求师教歌舞,便望将身赡门户。
一家饱暖不自怜,傍人视之方垂涎。
朱门列屋争妍丽,百计逢迎主人意。
常时疏弃自悲啼,一旦承恩多妒忌。
古人怕为荡子妇,夜夜孤眠泪如雨。
今人甘为贵人妾,得意失意花上月,
荡子不归宁空房。主人喜怒多不常。