长安城里竞名花,西苑园边好物华。开近绮罗添国艳,看来弦管半天家。
佳人北里青丝槛,公子西堂白鼻騧。为与群芳殿春色,不辞欢赏极豪奢。
昔别辽河畔,今来济水滨。寻常一分袂,二十七年人。
兄弟尚谁在,存亡各怆神。高年思骨肉,庶一慰慈亲。
小室藏幽邃,公馀足自娱。纵横四五步,花竹两三株。
长日鸦反哺,晴檐燕引雏。家庭饶至乐,岂必羡华膴。
巴妇饮丹穴,芳声动庙庭。所遭非令主,曾为筑怀清。
一舍山头路,数家溪上村。泥涂淹白昼,风月宿黄昏。
松径笙簧杂,蛙池鼓吹喧。寂寥无酒兴,迢递有归魂。
天风吹破锦云团,凉沁胭脂露未乾。好似玉环妆束罢,绛罗衫袖拂阑干。
苍颉史籀世既远,斯冰徐张犹善书。国朝杰出吴与赵,俗工纷纷讹鲁鱼。
如锥画沙钗折股,会稽峄山化黄土。尚幸新泉丹井存,更有吴兴能复古。
鸿都石经劫火焚,蓬莱翻刻亦飞尘。二碑屹立颍昌里,字画犹为人所珍。
青城山樵虞阁老,书法中郎名誉早。萧吴杨杜号升堂,昆吾金刀刻刚卯。
华亭李扩心好奇,凡将尉律幼所师。商盘周鼓秦汉石,临摸扫秃千毛锥。
朅来相见娄江沚,铁崖铁限亲曾履。富儿金多招不行,门外求书日成市。
慈亲倚闾思告归,归去匆匆仍索诗。嗟予潦倒丘壑里,迟子铭功书鼎彝。
把酒看花绕画栏,病身只得忍轻寒。
主人半醉花微倦,下却珠帘放牡丹。
拥衲对芳丛,由来事不同。鬓从今日白,花似去年红。艳异随朝露,馨香逐晓风。何须对零落,然后始知空。