旷野饶(ráo)悲风,飕(sōu)飕黄蒿草。
系马倚白杨,谁知我怀抱。
所是同袍者,相逢尽衰老。
北登汉家陵,南望长安道。
下有枯树根,上有鼯(wú)鼠窠(kē)。
高皇子孙尽,千载无人过。
宝玉频发掘,精灵其奈何。
人生须达命,有酒且长歌。
空旷的原野被凄凉的风声充斥,原野上长满了枯黄的蒿草。
把马的缰绳系住,我依靠在白杨树上,有谁知道我的怀抱所向呢。
和那些同胞相逢的时候我们都衰老年高。
向北登上汉家的陵墓,又向南眺望长安的大道。
陵墓下面有枯树根,有鼯鼠的巢穴。
刘邦的子孙已经无处可寻了,陵墓前千百年也没有人经过。
陵墓中的宝玉频频被盗掘,神明又能怎么办呢。
人应该对命运保持通达,有酒的时候就该放声高歌。
悲风:让人感觉凄凉的风声,也指凄厉的寒风。饶:多,丰富。飕飕:象声词,指风声。
同袍:同胞挚友。《诗经秦风·无衣》岂曰无衣,与子同袍。
汉家陵:汉代皇帝的陵墓。
窼:巢穴。
高皇:即汉太祖高皇帝刘邦。
精灵:神仙精怪。
达命:知命,通达生命。长歌:放声高歌。
幽事每堪娱,秋深晚霁初。
帆分江影破,风勒鸟行疏。
山色美无度,稻花香可书。
逍遥今夕意,未厌短辕车。
青灯黄卷旧生涯,清白曾传文献家。水绕旗山应有兆,蟾宫看取一枝花。
披褐裹连城,谁怜后世名。艰难谙物态,老大减才情。
我既宁为我,卿还自用卿。家邻东海上,不负鲁先生。
沙汀寒月泊孤舟,渔笛蛮歌动旅愁。两岸山光趋石濑,千家灯火出城头。
自怜去住同春梦,真愧浮沉狎海鸥。想到匡庐深雪里,火炉吟咏有同游。
久脱朝簪岸幅巾,疏慵闲托草堂身。
年来渐识幽居味,着处题诗发兴新。
政布青阳左个边,春回太极五门前。琳宫就讲三千士,琼箓联名八百仙。
午夜雷霆来艮岳,东风耒耜出天田。颁觞紫殿君臣乐,万纪重和第二年。
鸳鸯机满东西舍,雪茧缫来日相射。世俗竞染红蓝花,妾心钟爱金丝柘。
君王锦绣焚殿前,天孙凤梭蛛网悬。织成云雾制龙衮,万一熏香分御筵。
江城五马楚云边,不羡雍容画省年。才子旧称何水部,
使君还继谢临川。射堂草遍收残雨,官路人稀对夕天。
虽卧郡斋千里隔,与君同见月初圆。
流水音长在,青霞意不传。独悲形解后,谁听广陵弦。