春阴易成雨,客病不禁寒。
又与梅花别,无因一倚栏。
君不见岁已在酉魃为虐,五月黄尘恣飘瞥。农家儿女窃愁叹,辘轳殷殷夜不绝。
原草新疑野火烧,山田久作十字裂。我欲伸眉向谁说。
东南转漕匮奔送,西北军声尚澒洞。桑林不闻六事祷,柏梁已上乾封颂。
阴云油油乍东至,远近欢呼声动地。恶风忽从云际起,顷刻荡散归天意。
青袍皂带者何事。中夜不眠坐待旦,三星在空月烂烂。
偶思东海亦可怜,一妇横死枯三年。京师赏罚未足算,李斯痛哭咸阳之市边。
三月一出游季园,千奇万丽攒雕栏。纷纷红紫尽辟易,中有一株白牡丹。
初疑龙池宴,罢舞双成盘。又似洗头盆,暂卸天女冠。
姑射寒生雪肤粟,郁仪风细霓裳单。河宗攻玉乍成斗,鲛室泪珠丛作团。
优钵昙名亦浪语,璚花么么何足观。太真霞脸大醉色,睹此亦学江妃酸。
举觞酬季郎,化工在手汝不难。得非扬州观头逢七七,又何必善和坊里延端端。
即使宋人琢此瓣,百岁那得兹花看。老夫久寂寞,为尔暂为欢。
再进金叵罗,属客莫留残。日落不落天阑干,欲去不去心盘桓,皎然秀色转可餐。
他年倘许蕊珠会,别跨长离胜紫鸾。
不尽钟山紫,能令步屧便。涛声柏树杪,晓色桃花前。
娇女怯上冢,贫家轻禁烟。后湖如练白,第少橛头船。
叶县天贻白玉棺,滕公石椁在长安。争如谌母祠前树,不受人间泪眼弹。
小冢轻风舞纸钱,斜阳漠漠草芊芊。非关榆柳无新火,总为人家不禁烟。
宛宛东风扬酒旗,轻寒轻暖禁烟时。千条杨柳长垂地,不晓人间有别离。
当年临镜学施朱,不信人间有彼姝。
瞥见内家眉样别,回看镜里是村姑。
笔势翩翩渐入佳,晨檐怪得鹊查查。
劳谦君子方求益,老秃中书不梦花。
商颂以前殊简短,卫风而下稍淫哇。
鹤天鲸海无边际,莫费工夫纳百家。
存五千篇吟笔老,加三百户赞书新。官分綵胜簪华发,僧送乌薪煖曲身。