大河南奔山北走,脐裂天涯懒回首。撞钟击鼓醉横参,恃险英雄骨已朽。
岁暮风烟尤可悲,功名白发不相期。重来好是当晴日,应有鸡群翡翠儿。
新荷点水麦花齐,一抹残阳露浅晖。回首西山归未得,片心还逐暮云飞。
芊芊芳草望中迷,传火楼台丽日西。飞絮轻翻遮柳陌,落花乱点暗桃溪。
琉璃波净沈鱼藻,玳瑁帘疏阻燕泥。百五良辰最葱茜,绿阴行马过莺啼。
经年欲到竟无繇,便路今朝得暂留。弄月燃犀俱未暇,潮平且欲过西州。
发地才过膝,蟠根已有灵。严霜百草白,深院一林青。
后夜萧骚动,空阶蟋蟀听。谁于千岁外,吟绕老龙形。
时事懒言多忌讳,野吟无主若纵横。
君看三百篇章首,何处分明著姓名。
鸟外孤峰未得归,人间触类是无机。方悲鹿轸栖江寺,
忽讶轺车降竹扉。王泽乍闻谭涣汗,国风那得话玄微。
应惊老病炎天里,枯骨肩横一衲衣。
冰峰撑空寒矗矗,云凝水冻埋海陆。
杀物之性,伤人之欲,既不能断绝蒺藜荆棘之根株,又不能展凤凰麒麟之拳跼。
如此则何如为和煦,为膏雨,自然天下之荣枯,融融于万户。
峻峭的山和大地,都被冰雪(恶势力)所覆盖。
(恶势力)杀物、伤人的恶性兴起,(我)既不能将他们连根拔起,也无法为百姓带来祥瑞。
如此一来,百姓便无安乐。可天下自然有法则,善恶兼存。善枯则恶荣,恶枯则善荣,待到善荣之日,万户必定能够愉快地生活。
南湖谷老谁识尔,被褐裹头卧桑梓。早时读易编屡绝,直道如弦仕三已。
郎官十年穷不休,八口羞称折腰米。虞廷咎夔苦梦寐,前代君臣若鱼水。
老骥伏枥志千里,绨袍百结吾不耻。鲁生甘守白茅屋,张良还从赤松子。
洛阳少年抱区区,汉室规模叔孙礼。嗟哉往事谁向语,惠施无人予期死。
凤凰楼下党锢成,浊流岂但十一士。君不见申屠蟠,灭迹烟霞里。
又不见郭林宗,涉世终泥滓。沧江日落归去来,东山草堂安在哉。
迟清亭子风拔颓,贫贱如此令心哀。殷王中兴图逸才,孰为霖雨为盐梅。
终日畚锸歌徘徊,于乎终日畚锸歌徘徊。
有鸟曰嘉宾,结意公院深。族类分总总,中有三珍禽。
毛羽白胜雪,哕哕吐奇音。卑尊与贱贵,食宿明素心。
虞罗得之喜,言是世所琛。饲以香稻粒,娇爱轻黄金。
置以白玉樊,鸷鸟不敢侵。行将贡明主,上林逝骎骎。
小鸣天地白,大鸣彻古今。化国汇振德,修能无滞淫。
类此蓬室士,怀美遵丘林。一朝被爵命,照耀岩峦阴。
永言复自爱,野田有遗吟。