题于壁
正金风无露。玉宇生凉,楚郊无暑。催起行人,恰槐黄时序。万里晴霄,几人争睹,快鹏抟一举。明月圆时,素秋中夜,凌云新赋。
那更渊源,词锋轻锐,笔阵纵横,学通今古。誉望飞腾,是麟宗文虎。魁荐归来,华堂香里,与管弦为主。待看明年,彤墀射策,鳌头独步。
是平分春色,梦草池塘,暖风帘幕。昨夜三台,灿天边芝角。自是君家,庆流泽远,降生申崧岳。厚德温良,高才粹雅,渊源学博。
何事丹墀,尚淹阔步,未许中原,少勤方略。且对笙歌,醉黄金错落。蕊洞珠宫,媚人桃李,趁青春绰约。绿意红情,成阴结子,五云楼阁。
含毫意不浅,微月上帘栊。门静吏人息,心闲囹圄空。
繁星入疏树,惊鹊倦秋风。始觉牵卑剧,宵眠亦在公。
月照溪边一罩蓬,夜闻清唱有微风。
小楼深巷敲方响,水国人家在处同。
半日吴村带晚霞,闲门高柳乱飞鸦。横云岭外千重树,
流水声中一两家。愁人昨夜相思苦,闰月今年春意赊。
自叹梅生头似雪,却怜潘令县如花。
秋汉飞玉霜,北风扫荷香。含情纺织孤灯尽,
拭泪相思寒漏长。檐前碧云静如水,月吊栖乌啼鸟起。
谁家少妇事鸳机,锦幕云屏深掩扉。白玉窗中闻落叶,
应怜寒女独无衣。
至宝未为代所奇,韫灵示璞荆山陲。独使虹光天子识,
不将清韵世人知。世人所贵惟燕石,美玉对之成瓦砾。
空山埋照凡几年,古色苍痕宛自然。重溪幂幂暗云树,
一片荧荧光石泉。美人之鉴明且彻,玉指提携叹奇绝。
试劳香袖拂莓苔,不觉清心皎冰雪。连城美价幸逢时,
命代良工岂见遗。试作珪璋礼天地,何如瓀fZ在阶墀。
舍下虎溪径,烟霞入暝开。柴门兼竹静,山月与僧来。
心莹红莲水,言忘绿茗杯。前峰曙更好,斜汉欲西回。
得意今如此,清光不可攀。臣心尧日下,乡思楚云间。
杨柳依归棹,芙蓉栖旧山。采兰兼衣锦,何似买臣还。