旧厌书签少,新知药味多。就閒惭子职,因病贵天和。
道欲依平澹,言先戒沓拖。乐幽初见性,不独避风波。
长虹贯白日,当世竞猜疑。人情良难测,天道不可知。
浮生能几时。扰扰欲何为。高名盖四海,百毁终随之。
万缘须尽扫,长笑海天涯。
花落还再春,人老无复少。高歌对美酒,且向花前笑。
山翁手持青石骨,疑是元宝瘗中物。
支床捣练应不然,中裂何由半存没。
冰池既決不可隄,镜面已破那能规。
达人不必顾堕甑,好事大率逢轰碑。
寒蝉饱饮供晓滴,尽了山中病磨墨。
太和磔裂三千年,何处人间有完璧。
偶来游玉宇,不为觅金丹。尘世纷挐苦,人生休暇难。
聊同羽客话,暂卸侍臣冠。石窦流泉出,泠泠入座寒。
匹马西游日,从吴又转荆。风雷几夜坐,山水半年行。
梦永秋灯灭,吟馀晓露明。良时不我与,白发向秦生。
咫尺东曹彦,相思隔暮云。仙源怀独往,青鸟信难闻。
斋馆逢人日,天行望羽军。圣朝郊礼秘,应待长卿文。
西郭端居已嗒然,野人争席不知年。
远梅晴昊移筇外,斜日林丘到水边。
池面薙苔连土气,松头爇酒带花燃。
兴阑纤月沿归艇,正值陶公醉欲眠。
千畦抱瓮园,一酌瘿尊酒。唯有沃洲僧,时过杏溪臾。——李益
追欢君适性,独饮我空口。儒释事虽殊,文章意多偶。——广宣
堂堂玉立照青春,昭代由来重世臣。带纳掖庭联卫士,分符江徼总编民。
鹔鹴裘煖鸣鞭疾,翡翠帘深剪烛频。州县三年姑少试,驱驰休厌属车尘。