职事相填委。文墨纷消散。
驰翰未暇食。日昃不知晏。
沉迷簿领间。回回自昏乱。
释此出西域。登高且游观。
方塘含白水。中有凫与雁。
安得肃肃羽。从尔浮波澜。
孤舟孤鹤与孤云,湖上深居自不群,
高卧可能容一榻,青山西岸且平分。
壮士三尺剑,思欲从沛公。项籍妇人仁,不足与成功。
乾坤动杀机,惨淡斗蛇龙。纵观天下势,形胜惟关中。
据险临诸侯,孰敢当吾锋。古来豪杰士,不识刀与弓。
良平真壮夫,筹画在心胸。樊灌鹰犬劳,萧何为发踪。
君看帷幄里,实有万夫雄。
云轻暮色转,草绿晨芳归。山墟罢寒晦,园泽润朝晖。
春心多感动,睹物情复悲。自君之去矣,兰堂罢鸣机。
徒知游宦是,不念别离非。
短棹携樽触浪过,将离莫问夜如何。最怜帆远浮天阔,始信江空得月多。
隐隐钟声千佛唱,星星岸火一渔蓑。荒鸡促曙行人去,回首双峰护薜萝。
此景写不尽,此怀谁与俱。
月来林影碎,云去石头孤。
万籁各休息,天香乍有无。
因师寄佳句,清梦更劳吾。
扶苏秦帝子,举代称其贤。百万犹在握,可争天下权。
束身就一剑,壮志皆弃捐。塞下有遗迹,千龄人共传。
疏芜尽荒草,寂历空寒烟。到此尽垂泪,非我独潸然。
暖日照山郭,西郊缓步游。饥鸢盘远岫,寒犬吠平畴。
野寺读碑古,榕根凭石幽。归途展清眺,诗料一囊收。
银花珠树晓来看,宿醉初醒一倍寒。
已似王恭披鹤氅,凭栏仍是玉栏干。