玉钗堕地无全股,双凤蟠龙两分去。
虽藏匣底终弃捐,欲卖傍人不直钱。
轳辘宛转黄金井,手挽铜瓶系纤绠。
谁知绠断瓶堕泉,千尺深沉不窥影。
铜瓶堕泉钗堕地,君心何得生离异。
夫婿远从征,云中路几深。作旗馀帐帛,买剑断钗金。
被绣香兰浅,妆奁凤影沉。年年衣上泪,随恨寄寒砧。
生小事边州,罢归头尽白。玉门逻逤别来深,云鸟鱼丽旧曾历。
三尺吴钩两斛弓,絓在閒门高阁中。羽林一二少年辈,昨日封侯欺老翁。
翻思战场里,秋霜断人骨。髑髅夜夜声满天,尽是长平旧降卒。
曾逐嫖姚立战勋,汉庭方识耿将军。千钟已遂荣亲愿,一剑常思报主勤。
花拂莱衣春尚早,月明姜被夜初分。东吴此乐应稀少,忠孝于今几处闻。
北风海上来,落日草根白。长啸登高丘,远望无诸国。
剑水东流霸气寒,台江千树叶声乾。英雄去后遗弓剑,蔓草芳陵那忍看。
我家正在平台北,十载迷魂归不得。几度逢人问故林,碧池细柳今萧索。
少年任侠无所忧,奋身欲向铜龙楼。长安春物忽相弃,终南灞水空悠悠。
青云迢递谁将引,况乃摧残更多病。绿发从教变雪霜,丹心未必随灰烬。
陈君倜傥无世情,读书千卷尚逃名。一门兄弟俱才俊,百岁严君更老成。
感君意气空流俗,贫贱相看情转熟。客舍迎霜已赠衣,山储累月常分粟。
风雨凄凄四月天,孤村芳馆度流年。未投定远佣书笔,羞逐君平卖卜钱。
君家一双椰子杯,远从交广带将回。剖开瘴水蛮烟腹,割断玄霜玉露胎。
乌梨木柄银錂口,若比匏尊应更厚。莲房半侧碧筒深,中有黄流汎郁金。
最怜竹里泉中洗,不厌松边石上斟。人言此杯能辟蛊,倾银注玉空论富。
少陵未许称木瓢,谪仙且莫誇鹦鹉。山人心爱口不言,肯遗还山酌白云。
君不见丰城双宝剑,当年知己亦平分。
水国霜空绝鸟飞,乱山寒翠袭行衣。何人独在林间隐,却向清时更息机。
独树断
钟鼓分明歇,香烟亦断烧。南塘忽有兴,萧寺遂无聊。
竹径因时塞,腰支减食消。安禅难制毒,豺虎下青霄。
西风一棹到仙城,话彻端州共此情。洒落自然天下士,高閒犹近水云声。
材华令子知名重,老大如君觉世轻。我病喜逢重九日,此中无地可同凭。