尽道新凉好,无如昼漏长。
奇文窥楚屈,妙理玩蒙庄。
静卧贫犹乐,高歌醒亦狂。
翩翩双蝶子,也似惜年光。
家住山阴剡曲傍,一番风雨送新凉。
亦知病得清秋健,无奈愁随独夜长。
日落川原横惨淡,月明洲渚远苍茫。
老民无复忧时意,齿豁头童只自伤。
菰首初离水,姜芽浅渍糟。
粳香等炊玉,韭美胜炮羔。
露下残芜湿,风生万木号。
从今更何事?痛饮读离骚。
槐影桐阴欲满廊,纶巾羽扇自生凉。
新篘玉瀣陈双榼,平展风漪可一床。
驰骑远分丹荔到,大盆寒浸碧瓜香。
湖边谁谓幽居陋?也爱迢迢夏日长。
种药为生业,弹琴悦性灵。
中宵煮白石,平旦诵黄庭。
茶熟眠初起,儿扶酒半醒。
意行无定处,猿鸟共忘形。
白石青莎一径斜,断无人迹到山家。
梁间归燕避微雨,池面游鱼争落花。
雪鬓但增新感慨,金鞭那复旧豪华。
明窗睡起浑无事,篝火风炉自试茶。
蝴蝶双双入菜花,日长无客到田家。
鸡飞过篱犬吠窦,知有行商来买茶。
半明灯火话悲酸,此会情知後会难。
四海宦游多聚散,一生情事足悲欢。
鬓丝今夜不多黑,酒量彻明无数宽。
醉梦登舟都不记,但闻风雨满江寒。
村晚惊风度,庭幽过雨沾。
夕阳薰细草,江色映疏帘。
书乱谁能帙(zhì),怀干可自添。
时闻有馀(yú)论,未怪老夫潜。
山村的傍晚阵阵冷风吹过,幽静的庭院经过一场秋雨洗涤,院里泥泞得很。
夕阳照射着细草,湿气升腾;雨后清新明丽的江景映入眼帘。
书乱了没有人帮助整理,杯中酒喝完了也只能靠自己斟满。
隐居村野,时常听到人们关于世俗人情的谈论,他庆幸人们没有责怪自己这一老潜夫。
。
帙:整理书籍。
自领苍头挈短壶,兴成何必剡溪图。有难为者梅兄弟,岂易卑哉竹丈夫。
宾从野情纷烂熳,山川云气上虚无。相随石鼎清如水,底用侯家暖玉炉。