内史用尧意,理京宣惠慈。气和祥则降,孰谓天难知。
济旱露为兆,有如埙应篪。岂无夭桃树,洒此甘棠枝。
玉色与人净,珠光临笔垂。协风与之俱,物性皆熙熙。
何必凤池上,方看作霖时。
妆点琼英上玉梢,懑人春雪遍芳郊。情知不是丰年瑞,赢得长安酒价高。
数点滋花雨未干,弄晴红日上阑干。
杏花梢上风微动,着意吹人也不寒。
万片白云归岫后,一轮明月到天时。乾坤清气无人识,借得樵夫短笛吹。
干戈久不息,百苦无一乐。县官急徵需,贫富悉笼络。
西州正击贼,空拳日相搏。贼马当道驰,贼舟沿海泊。
盗贼固枭张,官军愈鹰掠。征讨五六年,贼势未便削。
朝忧万甑空,暮叹衣袖薄。点军五百辈,顾望累退却。
太仓万斛粟,食尔欲深托。馀粒犹在咽,吐之若糟粕。
返旆拟攻城,长刀忍相著。伤心百姓财,剽夺入已橐。
朝廷养此曹,不啻如巨膊。如何负国恩,幸然寻就缚。
老夫铁石肠,见此泪迸落。形容为枯槁,肌肤倍萧索。
深悲世事非,屡日情怀恶。皇天未厌乱,旱魃尤肆虐。
不雨逾半年,何由增廪糳。天道既靡常,人心益惶霍。
民食转艰难,军储盍图度。终朝仅一餐,无力太俭约。
虽免死甲兵,犹恐填沟壑。丈夫幸听之,未用遽惊愕。
牧守任龚黄,将帅命李郭。牧布抚字恩,将展经济略。
天下不日清,阴霾散寥廓。
吴江女娘冰玉肌,薄抺腻粉厚抺脂。兰舟荡漾翠波里,花间烂漫香风吹。
莲心苦难食,食之不疗饥。藕丝短难织,织之不成衣。
采莲采莲人未归,山长水远归何时。
江上晚来新过雨,亭亭芙蕖在绿水。芳洲香雾杂红云,兰舟喜杀秾妆女。
年来年去世情空,花落花开香十里。今年欢笑复明年,几向花前共花语。
荷花颜色只如旧,妾颜未必长娇美。只愁八月殒清霜,吴中一夜秋风起。
荷花娇媚人共誇。九洲三岛蒸红霞。采莲女郎十数辈,唯有阿姨颜色娇如花。
自从嫁后懒梳洗,十年不见音信赊。管取明年采莲去,撑
我先落魄何所为,百年生计巢南枝。迎风吸露饮山渌,枕泉漱石吟新诗。
一丝不挂心自乐,澹然性灵学无学。洗耳熟听空山猿,知心更有空山鹤。
漫漫长夜何时晨,纷纷尘世何日清。餔糟啜醨难自强,独醒肯图千古名。
君不见严光片石生白云,江湖夜永秋水深。碧丝牵动潭底月,直钩钓断人间心。
独步孤山下,来寻带藓枝。江村流水晚,沙路夕阳迟。
僧屋闲云径,人家小竹篱。春风吹薄袂,细细袭诗脾。
短笛逐秋风,孤舟钓月中。绿蓑烟浪远,白发世情空。
不让严陵操,宁贪范蠡功。江山无限好,蘋白蓼花红。