不能捭阖与从衡,啸傲丘园养性情。燕雀安知鸿鹄志,麒麟终异犬羊生。
茅櫩雪霁书声远,楮帐风微梦寐清。但愿太平身健在,一犁春雨课儿耕。
层轩新筑涧之濆,日射丹书草木薰。天末火流秋沆砀,冈头玉润晓絪缊。
清寒恍对晴山雪,散漫如瞻华岳云。不似滕王高阁上,珠帘捲雨又斜曛。
荪桡送桂旌,沿洄多冶情。扳条约翠袖,掬水弄璚英。
清吹随风度,纤腰束素明。家居白下里,夫戍洛阳城。
明光朝执戟,细柳夜分营。许国承恩重,忘归念妾轻。
贞心似江水,朝夕向东倾。
层波荡晴旭,长松落清阴。曳杖者谁子,逍遥散冲襟。
野芳发幽香,览古动遐吟。美人不可见,相望楚江浔。
钱唐江中涛似雪,钱唐湖头好花月。钱唐女儿苏小小,艳质清歌两奇绝。
纱窗梦回春己深,黄梅雨润越罗衾。䰀
夹岸危崖接太虚,人家都在峡中居。风高露冷街灯暗,卧听涛声入井闾。
去年雁南飞,别君溉水畔。今年丛菊黄,逢君璧河岸。
一年匆匆过,无端生感叹。嗟余霜鬓新,羡君仍矫健。
观景临轩窗,谈诗入客馆。夜来灯火红,添酒重开宴。
因话古泸阳,由来富词翰。煌煌蔚人文,流韵悠且远。
就中有胡公,辞彩珠玉灿。可惜炼狱中,再再罹忧患。
一生抑悲辛,言之泪欲泫。遗篇委尘沙,久之恐不显。
贤哉我杨君,灼灼具只眼。有心敬前修,欲续广陵散。
我感杨君义,如沐春阳暖。冯唐犹未老,廉颇尚能饭。
倘有效力时,理合听召唤。酒酣兴转浓,不觉夜已半。
秋风掠窗过,落叶纷且乱。
梦里依稀热泪流,每年今日独登楼。西川花落添新恨,北阙云深锁宿愁。
痛哭青年成白骨,绝怜碧血溅金瓯。前尘历历难忘却,浩气当时动九州。
春花秋月去如烟,浪迹渝州忽十年。厌说壮图成已往,尚馀豪气似从前。
扪心中夜常思过,载酒高楼便欲仙。富贵浮云非所望,闭门独自理残编。
也知沉默胜黄金,况复雷池久设禁。惟酒后能稍放胆,到人前已倍当心。
奈何血泪千秋痛,讵忍河山百毒侵。读圣贤书思救国,登高焉得不悲吟。