秋花锦簇画堂空。露浓浓。影重重。阑干九曲、红袖倚人慵。
轻暖轻寒帘不卷,云淡淡,月濛濛。
彭郎渡头浪拍拍,小孤江心势仡仡。龙口吞天骑二妃,飙轮电驰喧河伯。
洪涛怒溅彩霞湿,洄流倒捲琉璃碧。妆台落影夹长镜,鸬鹚拖鱼上岩石。
腥风忽起呜呜声,一片江云如泻墨。欲泊扁舟不可前,庵僧引缆度危级。
青林迂径曲朱阑,魂绕断崖疑兜率。肃然敛虑万情忘,怪杀征帆名利客。
劳劳亭下路东西,翻遣行人到此迷。
山鸟似经离别过,至今不敢尽情啼。
白玉明肌裹绛囊,中含仙露压琼浆。
城南多少青丝笼,竞取王家十八娘。
大将分符自朔庭,出师江汉肃南征。
贺兰不救睢阳厄,无忌难收邺下兵。
唇齿百年谁复恤,简书千里漫多情。
西风一剑英雄泪,已逐寒江日夜声。
一声梧叶一声秋,
一点芭蕉一点愁,
三更归梦三更后。
落灯花棋未收,
叹新丰孤馆人留。
枕上十年事,
江南二老忧,
都到心头。
髻(jì)拥春云松玉钗(chāi),眉淡秋山羞(xiū)镜台。海棠(táng)开未开?粉郎来未来?
发髻高耸头上像堆拥春云,又松插一枚玉钗。淡眉像辽远秋山,懒得去梳妆,含羞照镜台。不知海棠花开没开?情郎哥哥能不能来?
秋山:愁山。比喻伤春的皱眉。羞镜台:害怕对着梳妆镜。粉郎:原为晋代何晏的美称。何晏面色白净如玉,魏明帝疑他搽了粉,一次夏天吃热汤饼,何晏吃得冒汗,用衣袖擦脸,越控面色越白净,后常以何郎代指美男子。此处指情郎。
萋萋春草绿,悲歌牧征马。行见白头翁,坐泣青竹下。感叹前问之,赠予辛苦词。岁月移今古,山河更盛衰。晋家都洛滨,朝廷多近臣。词赋归潘岳,繁华称季伦。梓泽春草菲,河阳乱华飞。绿珠不可夺,白首同所归。高楼倏冥灭,茂林久摧折。昔时歌舞台,今成狐兔穴。人事互消亡,世路多悲伤。北邙是吾宅,东岳为吾乡。君看北邙道,髑髅萦蔓草。芳□□□□,□□□□□。碑茔或半存,荆棘敛幽魂。挥涕弃之去,不忍闻此言。
拥节遥临帝子乡,皇华犹自愧星郎。一从波浥天潢润,顿觉风生玉殿香。
金谷春光空秀丽,梁园词赋迈寻常。赓歌白雪应难和,一曲巴音对别觞。
独上城楼望八荒,神游霄汉入微茫。轻云带雨来高阁,落日随乌下女墙。
万里故人怜远谪,千家砧杵断愁肠。长沙未有归朝计,老向天涯各异方。