腰刀帕首报君恩,初事将军出雁门。回首家乡无限意,秋风吹上五陵原。
乾坤双眼一空亭,山色能令五马停。鹿苑尚衔吴子艳,虎丘重对白公青。
烟消碧落千峰出,月浸严城万户扃。不但登高能赋事,四郊因省荷锄丁。
少年学剑术,英风闻九州。慷慨出门去,辞家将远游。
远游欲何之,炎荒为我仇。昨闻遣飞将,召募何时休。
国威有不扬,无乃壮士羞。奋矛如迅湍,拔距踰亭楼。
猛气伏罴虎,腾跃捷猕猴。置身百战场,妻子不顾留。
性命良足怜,聊以纾主忧。挥戈荡蛮烟,饮马江汉流。
馀勇万人贾,雄杰无匹俦。功成献明庭,赐爵位通侯。
严风吹霜百草枯,胡儿马肥思南驱。长戈飞鸟不敢度,扼胡岭下行人无。
钩钤一夕妖星过,贼臣自掣居庸锁。藏金郿坞未厌深,长安三日燃脐火。
胡兵数道下山东,旌旗绛天海水红。胡儿归来血饮马,中原无树摇春风。
橐驼毡车载金帛,城上官军空叹息。累累妇女过关头,回望都门心断绝。
汉家公主嫁乌孙,圣皇重战议和亲。北望一舍如天远,黄沙茫茫愁杀人。
田侯落落奇男子,主辱臣生不如死。殿前画地作山川,请以义军相表里。
恨我不得学李英,爱君不减侯莘卿。子明又请当一面,禁中颇牧皆书生。
横遮俘尸三十万,潼关大笑哥舒翰。上书慷慨请长缨,临风铩翮空三叹。
灵宫初雨馀,散策步幽径。深樾不见人,微风度疏磬。
心闲偶无事,虚极自生听。时复静中喧,归禽暮争暝。
单于寇井陉,进军飞狐北。沙昏夜探迟,远树深疑贼。
胡霜损汉兵,不妨得头白。功成须献捷,会勒燕然石。
朱栏碧户绿莎边,挑入雕笼合自怜。应是不知悽楚意,痴儿争把斗金钱。
有蔚者竹,其叶沃若。有美斯石,浑坚以朴。朴故无伪,沃其有仪。
淩厉岁寒,确乎匪移。君子象之,因物验己。虚中劲节,抱一终始。
滥得进士名,才用苦不长。性癖艺亦独,十年作诗章。
六义虽粗成,名字犹未扬。将军俯招引,遣脱儒衣裳。
常恐虚受恩,不惯把刀枪。又无远筹略,坐使虏灭亡。
昨来发兵师,各各赴战场。顾我同老弱,不得随戎行。
丈夫生世间,职分贵所当。从军不出门,岂异病在床。
谁不恋其家,其家无风霜。鹰鹘念搏击,岂贵食满肠。
卧来扶不起,唯向主人嘶。
惆怅东郊道,秋来雨作泥。
老马一觉卧睡醒来,却发现自己无论怎样扶着身旁的围栏都站不起来,只有向主人发出一声声的嘶叫。
想到东边郊区的道路,现在正是秋天,下雨的时候,雨点落在泥里,与之融为一体,也就成为了泥。这时一种惆怅油然而生。