三十六旬内,此时心赏并。
中分九秋夜,占断百宵明。
冷照兰闺澈,光含绮席清。
谁知沧海曲,珠蚌最盈盈。
天时与人意,龃龉旧无疑。
坐久翻遗恨,光来已后期。
行云凝黛色,见跋费金枝。
况复轮来夜,笙歌继夕曦。
十轮霜影转庭梧,此夕羁人独向隅。
未必素娥(é)无怅恨,玉蟾(chán)清冷桂花孤。
中秋月圆,月光洒在庭院,院中梧桐树影婆娑,我一人羁旅异乡,节日里看这月亮下的树影,时间缓缓过去,影子不知不觉的移动着。
遥看天上明月,想那月宫中的婵娟,现在也未尝不感遗憾吧,陪伴她的,毕竟只有那清冷月亮和孤寂桂树。
羁人:旅人。隅:角落。
素娥:指嫦娥。玉蟾:月亮的别称。
迹苦江山滞,心悬骨肉求。况当明月夜,又是白云秋。
不省袁宏艇,那知庾亮楼。更携诸小阮,欢对一林幽。
楚水结冰薄,楚云为雨微。野梅参差发,旅榜逍遥归。
髻鬟对耸,万松扶玉上青冥。西风共倚,烟南水北,石荒苔老,三十六梯平。爱翠尖如削,天外亭亭。高寒梦惊。是何夕堕双星。无限苍崖紫岫,谁拊棱层。薜萝深处,算少年、游屐几番登。河汉近、疑在蓬瀛。
孤城急鼓转严更,步屧中庭午夜晴。
人世昏昏同梦寐,使星耿耿伴清明。
云开霄汉光华远,望极关河眼界平。
想见登临无限意,此身那得计浮荣。
清沂映雪晚无波,閒咏思偕点也过。落叶覆桥沙路细,夕阳平岸野烟和。
巢乌历历飞鸿尽,猎马萧萧脱兔多。水镜似将行客笑,两行蓬葆一青骡。
硬骨残形知几秋,尸骸终是不风流。
顽皮死后钻须遍,都为平生不出头。
言经羊傅里,千古思悠然。叠嶂依祠庙,清流绕墓田。
策勋吴沼后,堕泪岘碑前。今日筹边事,谁能媲昔贤。