山家一尺潇湘石,扫尽云腴齿颊清。
警破午窗箕颍梦,转为风外小松声。
水声㶁㶁山中路,林深不知林外雨。转来涧深不可渡,沿流直过前山去。
前山脚下溪路斜,隔江遥见山人家。
枝枝倚槛照池冰,粉薄香残恨不胜。占得早芳何所利,与他霜雪助威棱。
长淮何处雁声多,西去涡心北迈河。
影逐泗滨烟月艇,阵惊毫邑水云蓑。
小王草笔终难学,苏武陵书果若何。
陲草边芦两萧索,远陪砌女作离歌。
江城滕阁倚空寒,鹤势骞飞远耐看。
旁列西山青玉案,高擎南浦白银盘。
摩挲王记犹无恙,拂拭韩碑尚未刓。
翻忆赏心亭下水,草洲埋没贮愁酸。
未破滁阳亭屡易,亭亡今又几经年。
峰回路转势不改,木秀阴繁直到巅。
流下山泉音若咽,烧余寺刻块如拳。
柴王一殿今何在,衰草残烟护晓娟。
淡烟荒草六朝宫,万感丛生一眺中。
不识群公互虓虎,独于此地必争熊。
秦河溅泪西风泣,淮巘含羞晚照红。
酝得许多愁为底,只缘误倚大江东。
迟日回轻暖,东风扫积阴。客愁眉上见,春意柳边寻。
健犊躬耕计,归鸿去国心。醉乡如可隐,会放酒杯深。
春日何惨惨,春云何阴阴。桃李都未花,况乃馀寒侵。
久在城市居,而无人见寻。读易了一编,静见天地心。
贫士寡徒侣,古来非独今。
铁石槎牙玉粒姿,诗中图书中诗。
半稜山色初晴后,一截豀烟吹欲暝时。
流水带云栖瘦影,小窗和月上横枝。
老来自觉吟情拙,莫遗孤山怨鹤知。