浴罢来水浒,适有渔舟横。
浩然纵棹去,漫漫菰蒲声。
海祲乃尔奇,万象空际生;骖驔牧龙马,夭矫腾蛟鲸,或如搴大旗,或如执长兵。
我欲记其变,忽已天宇清。
成坏须臾间,使我叹且惊。
世事正如此,何者非强名?
村豪聚饮自相欢,灯火歌呼闹夜阑。
醉饱要胜饥欲死,看渠也复面团团。
就店煮茶古堰边,偶逢父老便忘年。
嗟予空忝十年长,闻道惭无一日先。
壮子当门能碌碌,诸孙承业亦翩翩。
熟思游宦终何得?悔不从公曝背眠。
齿牙摇动鬓毛疏,四壁萧然卧草庐。
急雨声酣战丛竹,孤灯焰短伴残书。
壮心未减从戎日,苦学犹如觅举初。
自笑坚顽谁得似?同侪太半已丘墟。
吾诗满箧笥,最多夜雨篇。
四时雨皆佳,莫若初寒天。
纸帐白于毡,纸被软于绵。
枕傍小铜匜,海沉起微烟。
是时闻夜雨,如丝竹管弦。
恨我未免俗,吟讽劝雕镌。
南朝空阶语,妙建安前,意谓夺造化,百世莫比肩;安知梧桐句,乃复与并传。
夜雨何时无,奇语付後贤。
夜雨有残滴,秋碪无绝声。
得诗旋已忘,觅睡固难成。
壮志悲垂老,归耕愿太平。
发春才属尔,岁事又峥嵘。
泽国寒多雨,畸人夜少眠。
不缘酲作病,只合醉终年。
庭草已争茁,园梅空自怜。
重云不难抉,无剑倚青天。
人日春犹浅,鸡晨夜向阑。
残缸灯晕小,单枕雨声寒。
难补皇天漏,空思后土乾。
山家尊酒薄,怀抱若为宽。
正看飞雪暗江天,不觉新春已粲然。
花气袭人娱独夜,雨声遶舍送丰年。
樵风未改山川旧,褉事空悲岁月迁。
一榼可营身尚健,故应先治下湖船。
藩篱处处蔓牵牛,薏苡丛深稗穗抽。
只道物生常茂遂,一宵风雨又成秋。