俗吏三年何足论,每将荣辱在朝昏。才微易向风尘老,身贱难酬知己恩。御苑残莺啼落日,黄山细雨湿归轩。回首汉家丞相府,昨来谁得扫重门。
绮霞明赤岸,锦缆绕丹枝。楚客正愁绝,西风且莫吹。
微官已叹鸾栖屈,异事俄传鵩告凶。彩笔书来墨痕湿,玉楼人去酒尊空。
当时快意牛心炙,今日伤怀马鬣封。一幅铭旌送哀挽,白杨萧索九原风。
台岳石为梁,苔滑水湍激。应真所游处,林杪飞杖锡。
遂令山木閒,变现如所历。扶疏冠琪玉,不受霜雪滴。
当其含蕊时,知状曾目击。端如尊者相,相呈咸可觌。
掌合貌甚恭,头光不加幂。升高真蹑虚,集菀聊憩寂。
枝栖过三宿,神通渺难测。不于下成蹊,俗眼何曾识。
四皓共木奴,大槐荫土国。孰非梦幻閒,昧者徒自惑。
况此方广徒,衲身岂人力。我有一瓣香,敬为千百亿。
漂摇风雨中,此地何偪仄。向来专一丘,不受山庭勒。
盘踞来药寮,使我亲封植。清泉堪晚漱,甘露充朝食。
埽除有浮屠,高下宜降陟。稽首达声闻,应供毋难色。
无限骚情笔一枝,替花愁雨不胜悲。披图自叹身如蕙,幽谷宁忘托足时。
朔风初定雪初晴,遥见春晖上槛明。三尺游鱼冰下见,一行归雁柳梢横。
香炉茶铫随宜置,茸帽筇枝称意行。已是上元镫节过,市楼犹听夜吹笙。
想到零陵日,高歌足解颜。乡闾接营道,风物近庐山。
万石今兴废,三亭谁往还。不知零与永,二郡孰安閒。
岁除三十日,收得武昌书。一纸方远寄,数篇来起予。
潇湘流水阔,巫峡暮云疏。不得相从去,春风正月初。
三月春才过,君当始到官。朱袍烂红日,白发未盈冠。
喜静心长在,耽诗性最欢。应从下车始,便起作题端。
始彼南康责,谁知睿泽宽。还为半刺史,不失古虞官。
别乘今谁厚,朱轓旧最欢。遥怜春色好,并盖纵游鞍。