带雨开荒径,临风护竹垣。江山长作伴,旦暮共忘言。
路泞妨车过,门深隔市喧。破寒应是酒,潦倒对清樽。
白沙翠竹古冈州,羡尔衣冠向此游。入境喜迎仙籍彦,趋庭应见海陵侯。
龙光出匣星河动,鹢影摇波日夜浮。慷慨共期千万里,壮怀休倚仲宣楼。
谢病归来少识邻,枕流漱石隔嚣尘。惭无白酒堪为醉,赖有青山肯寄贫。
花婵娟,泛春泉。竹婵娟,笼晓烟。妓婵娟,不长妍。
月婵娟,真可怜。夜半姮娥朝太一,人间本自无灵匹。
汉宫承宠不多时,飞燕婕妤相妒嫉。
青山临黄河,下有长安道。世上名利人,相逢不知老。
飞鸟不到处,僧房终南巅。龙在水长碧,雨开山更鲜。
步出白日上,坐依清溪边。地寒松桂短,石险道路偏。
晚磬送归客,数声落遥天。
相逢失意中,万感因语至。追思东林日,掩抑北邙泪。
筐箧有遗文,江山旧清气。尘生逍遥注,墨故飞动字。
荒毁碧涧居,虚无青松位。珠沉百泉暗,月死群象闭。
永谢平生言,知音岂容易。
天津桥下冰初结,洛阳陌上人行绝。
榆柳萧疏(shū)楼阁闲,月明直见嵩(sōng)山雪。
天津桥下的冰刚结不久,洛阳的大道上便几乎没了行人。
叶落枝秃的榆柳掩映着静谧的楼台亭阁,万籁俱寂,悄无人声。在明静的月光下,一眼便看到了嵩山上那皑皑白雪。
天津桥:即洛桥,在今河南省洛阳西郊洛水之上。
萧疏:形容树木叶落。嵩山:位于河南省西部,地处河南省登封市西北面,是五岳中的中岳。
流水断桥边,笙歌拥画船。
日酣花半醉,春困柳三眠。
策杖登云洞,观鱼上玉泉。
凤城归去晚,山锁万重烟。
千年松树冻欲死,夜半老僧眠树根。
一片海云吹不散,白龙拖雪上昆仑。