南山有孤松,屹立几寻丈。
雪根雨露滋,藤萝巧相傍。
高柯撑青空,落落不可上。
辽东白鹤归,城郭固无恙。
饥鸟拾馀粒,巢燕倚飞幌。
芝田杳何许,鼓翮超蓬阆。
尚书千载人,馀子岂辈行。
方时鄙俗学,制行多矫亢。
我独道其常,曰彼非至当。
世事有翻覆,阴阳日消长。
谁其倡攻伪,欲使尽一网。
我独持其平,工辨直与枉。
前瞻岂尚同,后顾亦非党。
介然两不合,兰佩拂千嶂。
惟皇思建极,正直首延访。
几趋銮禁直,屡侍金华讲。
三黜柳士师,一念齐得丧。
岁晚复来归,旧德世所仰。
文昌岂不贵,台星连两掌。
贞元朝士少,正始遗风荡。
淹留感时事,去去得初尚。
湖光浮盏斝,岩花开步障。
意行无物累,静寄绝尘想。
寥寥香山翁,胜处备相倣。
虽临大化尽,不放葵藿向。
遗秦手自书,治忽犹指掌。
内欲八柄专,外欲四聪广。
国本欲先定,以击四海望。
国势欲自强,不受夷虑诳。
于今一开卷,星斗照穹壤。
奄奄气将微,耿耿神愈王。
更为一夕留,泰然须昧爽。
庶几华封祝,不使臣子旷。
从容有如此,岂留智力强。
平生刚大气,胸次妙冲养。
我生不及门,知敬如达巷。
九京不可作,千古恨悢悢。
城外云连郭隗台,草堂寂寞傍坟开。碑铭有字人常读,宰树成行手自栽。
雊雉春迎寒食出,哺乌晴逐夕阳来。百年霜露无穷思,击筑酬歌总是哀。
山城马足动红尘,杂沓晨趋服色新。绵蕞草仪谁所具,伤心半是大廷臣。
长淮木落正纷纷,从事衔书逐雁群。八月江寒鱼似玉,列屯秋净稻如云。
奉诏出高阙,驱车向长河。长河正奔崩,大野仍横戈。
宵衣动深忧,频岁秋无禾。今君宰渤海,敷政当如何。
上以畅皇惠,下以拯民疴。清宫执道要,直气排洄波。
东郊散壶榼,月户鸣机梭。境内鸡犬静,垄头牛马多。
游人若云环,窭室皆春和。遄归赞天纬,报最无蹉跎。
蓟野秋交朔气深,渔阳上谷莽萧森。河关迥带烟尘色,海甸浑迷风雨阴。
天远芙蓉难独采,露寒兰芷莫先侵。腐儒素食惭何补,草阁荆扉日夜心。
将军作镇古滁阳,林壑遥分豹节光。僻爱石泉鸣绝巘,侧开茅屋倚疏篁。
千峰雨送寒流急,一径云低暮色苍。莫笑祭遵不好武,时平无事借鹰扬。
岸曲风烟霁短槎,水楼云日丽清沙。雨残乍袅新抽竹,春过犹存未落花。
黑发何人能解绶,青山是处足为家。独怜无事渔竿侣,长卧沧波弄晚霞。
万水东奔江汉回,无边秋色洞庭开。荡胸云雾晴兼吐,得意帆樯晚并来。
望阙长悬公子思,登楼谁是仲宣才。茅茨漂泊鱼龙窟,满目苍葭楚泽哀。
雾袅阴萝锦嶂开,石门秋色净仙台。不辞关尹青牛访,遥跨将军白马来。
豪对绮筵探宝铗,醉邀罗袖款金杯。酒阑更秉中林炬,为草新题刻紫苔。