初闻购孺子,何幸脱芦中!执手哀吾姊,囊头并若翁。
死生尽一别,忠孝已双穷!凄绝青山外,鹃啼血倍红。
昨夜贪狼照越军,早嗟玉折与兰焚。孤臣错拟清河客,力士空求沧海君!
函谷丸泥封未得,丰城剑气杳难分。悲歌不独为姻娅,雁影遥天奈失群!
百年心事总休论,堕泪凭看石上痕。竹帛早应传魏胜,河山终不负刘琨。
当时杖履知何在,此日衣冠赖孰存?一自将台星殒后,胡尘天地尚黄昏!
空青不可极,俯视但云光;众妙含其中,疑为天地房。
结茅在山椒,面面皆丛薄;独坐微凉生,高情欲采绿。
盛年不惜别,客久始怀惭。我非蓬蒿人,江湖遂屡淹;
况复避豺虎,谁能解征衫!孤雁自西来,仿佛堕书函;
书中寄珍重,书外泪重缄。恍中秀,吞声写素缣;卿今陷虎穴,双鱼何从探!
珊珊魂魄来,关河谅非谙。棘林魑,骨肉各生嫌;徲子亦囊头,狼狈形影兼。
忆我初行役,兵戈未戒严;驱驰悲九折,辗转岁华添。
白云空缭绕,长此伤乌衔;水鸥虽忘机,安得比鹣鹣!
名教自束躬,柔情非所耽;怜卿持门户,鼎俎心已甘!
丰狱有埋剑,紫气若烟炎。莫邪独掩抑,干将惨不铦。
神物庶终合,造化焉能歼!生当挽鹿车,死当驾云骖。
平楚殊苍莽,众峰亦窈窕;清辉来扑人,引我发长啸。
路询山市宿,店近石桥横。
老水穿檐过,低窗照水明。
雨声凄客思,野处惬幽情。
沽酒聊牵睡,茅柴醉不成。
东风飒飒吹行李,荣送双龙璧池水。
璧池浪阔高化龙,直透银河三万里。
君家兄弟真雁行,季方学行如元方。
中眉不是弓刀软,个般人物宜胶庠。
只今胶庠多俊杰,正是功名到时节。
陈家原有两状元,释褐传胪未应别。
顾余亦问京华春,苍蝇愿附骥尾尘。
干将先去抉云雨,太阿行亦龙延平。
武陵溪边翁好渔,笭箵钓车日采鱼。
扁舟为家苇为屋,岂知世有神仙居。
晓来不记舟行路,忽在桃花深绝处。
红云杳叆望欲迷,绛雪缤纷落无数。
水源尽处便逢山,一迳似通人往还。
穿花竟出洞谷口,别有天地如人间。
青山高下鳞鳞屋,秀野桑深泼绿。
春深耕罢犊牛眠,昼静人閒鸡犬熟。
村中老幼皆相知,惊逢外人子为谁。
平生采鱼不到此,借问此是蓬莱非。
笑言此亦人间耳,闻有蓬莱何处是。
秦初避乱偶此来,今日已传秦几世。
渔家不识青史编,相传去秦六百年。
吁嗟已不闻汉魏,岂复知今晋太元。
当时只恐秦万世,携家挈邻相远避。
早知秦不五十年,安得种花来此地。
采药山人去不归,啖松女子今何之。
种桃着花尚未实,未必岁月多如斯。
家家置酒延鸡黍,便好卜邻花底住。
中心自喜口不言,后日重来今且去。
凄然辞别便登舟,依旧花间溪水流。
插竹谩标来处路,鸣榔无复旧时游。
顾家一念仙凡隔,如梦惊回寻不得。
当时不与俗吏知,或可重寻旧踪迹。
五胡云扰岂减秦,晋人合作桃源人。
渔郎出山自失计,秦人绝踪应未仁。
渔郎渔郎休太息,渔家自有神仙国。
脍鲈沽酒醉芦花,此乐桃源人未识。
神仙有无何渺茫,退之此语诚非狂。
渊明作记亦直寄,便如东皋志醉乡。
秦风锲薄难与处,晋俗清虚何足数。
愿令天下尽桃源,不必武陵深处所。